Փաստ ինֆո

Կորոկավիրուսով պայմանավորված՝ մարդկությունը,   ժողովուրդները հընթացս նաև մեծ  բացահայտումներ են անում: Գլոբալ աշխարհը ներփակ՝ տուն ու  տանիք է դարձել, քանզի կորոնավիրուսը սահմաններ չի ճանաչում՝ կտրում անցնում է օվկիանոսներ:  Վտանգից  պաշտպանվելու միակ ապահով անկյունը քո միկրոտարածքն ու միջավայրն է՝ տունը: Եվ հետաքրքիրն այն է, որ իբրև  ամենահիմնական պատսպարան մարդուն տուն  ուղեկցողը հենց վտանգն է՝ հանձինս կորոնավիրուսի: Մարդն ու իր տունը՝ ամրոցը իր:

Սա ազդակ է նաև Մեծ վտանգից պաշտպանվելու ՝ զգուշացում-հրամայական՝ պահել-պահպանելու մեծ աշխարհի մեր անկյունը:

Գլոբալիզմի՝ սահմանների անսահմանությունից վախենում էինք: Բայց՝ ահա դեմ- հանդիման եկավ կանգնեց համաճարակը՝ կորոնավիրուս կոչեցյալ՝ ստիպելով հստակ ու անհրաժեշտորեն գծել  սահմանները, զատելով՝ իմը՝ քոնից, մերը՝ մյուսներից, հեռու և մոտ՝ դրկից հարևաններից:

Աշխարհի ժամացույցի սլաքները համաճարակը գնալով  ավելի ու ավելի արագ է  պտտում, մեկ օրվա մեջ իրավիճակի այնքան կտրուկ փոփոխություն կարող է լինել, որ մեկ էլ կարթնանանք՝  պոպուլիզմից ազատագրված հայրենիքում:

Երկիր մոլորակի  բնիկների ու եկվորների, Արևելքի և Արևմուտքի գլխին թևածող թագավարակը գուցե բնավ էլ պատահական չէ՞, որ թագ-ա-վարակ /ժահր/ անունն ունի:

Մենք խաչմերուկում ենք:

Թեպետ՝ Թումանյանը Արևելքն է համարում հայրենիքը իր հոգու: Գուցե այսպիսով Երկնային Տե՞րն է մարդկությանը մեսիջ հղում՝ թագի՝ իմա՝ գահի, տիրելու-իշխելու համաճարակ-վարակից ձերբազատվելու մասին:

Մեծի քառյակը 1921 թվականի մայիս 1 է թվագրված.

Արյունալի աղետներով,

               աղմուկներով ահարկու,

Արևմուտքի ստրուկները մեքենայի

               և ոսկու՝

Իրենց հոգու անապատից

               Խուսափում են խուռներամ

Դեպ Արևելքն աստվածային-

               Հայրենիքը իմ հոգու…

Հարյուր  և մեկ տարի է բաժանում թումանյանական քառյակի ժամանակից: Շա՞տ բան է փոխվել: Եվ այո՛, և՛ ոչ:

Իրականում՝ այսօր էլ Հոգևոր հայրենիքի և հայկական երկու հանրապետությունների գոյաբանական խնդիրն է դրված. առանց սահմանների՝ պոպուլիստների  գլոբալիստական կոչերին փոխարինելու  է եկել պետությունների սահմանազատումը, յուրաքանչյուրն ինքն իր մեջ փակված ապրում է: Այսպես՝ մինչև ե՞րբ՝ հարցն առկախ է:    Հարցը, թե՝ կարո՞ղ է Հայաստանն ինքնապահովմամբ գոյատևել՝ օրախնդիր է: Գուցե սա՞ է հենց նոր սկիզբը:  Ազգային պետությունների ժամանակը:

 Հին ու նոր Արևելքը...Չինաստանը, չինացիների բնորոշմամբ՝ երկար կարող է գոյատևել ինքնաբավ լինելով,  բայց բացարձակ  չի հանդուրժի  երկիրը պառակտելու՝  մրցակիցների ցանկությունները:

Իրանի հանդեպ նոր պատժամիջոցների ներկա ժամանակը  հիշեցնում է՝  այս հնամենի երկիրը տարիներ ու տասնամյակներ արևմուտքի պատժամիջոցներին դիմագրավելու պատմություն է գրել՝ ապացուցելով, որ բոլոր առումներով կարող է լինել ինքնուրույն-ինքնաբավ: Ռուսաստանի պատմությունը՝ Բոնապարտից Հիտլեր հաղթական է ու   հայտնություն չի, որ կարող են:

Մեր դարդուցավը Հայաստանն է՝  Հովհաննես Գրիգորյանի ասած՝

Սա իմ երկիրն է – չափերով այնպիսին-

     որ կարող եմ վերցնել հետս,

     թե մի հեռու տեղ գնամ:

     Փոքրիկ՝ ինչպես ծերացած մայր,

     Փոքրիկ՝ ինչպես նորածին զավակ

     իսկ քարտեզի վրա

     ընդամենը արցունքի մի կաթիլ…

     Սա իմ երկիրն է – չափերով այնպիսին,

     որ ազատորեն տեղավորել եմ սրտիս մեջ,

     որ չկորցնեմ հանկարծ…

Արդ, կարո՞ղ ենք լինել մենք ևս ինքնաբավ-ինքնուրույն:

Իհարկե,  մերն ուրիշ է, բայց մենք ոչ պակաս նրանցից՝ կարող ենք: Անցյալի փառքերը չվկայաբերեմ՝ թող լինի վկան՝ 90-ականների շրջափակված  ու պատերազմը հաղթած նորանկախ պետությունը մեր:

ՈՒղղակի պիտի գաղափար, միտք ու նպատակ ձևակերպել՝ ցանկացած սահմանափակում տնտեսությունը, սեփական արտադրությունը զարգացնելու, նոր ուղղություններ կայացնելու խթանի վերածելով: Որպես՝ ազգային պետության հրամայական:

Հեղինակ ՝ Անահիտ ԵՍԱՅԱՆ

Աղբյուր` Փաստինֆո