Փաստ ինֆո

Արևն ու Գեղամը շրջափակված Արցախում Տիրոջը տեր ու հնազանդ լինել խոստում են տվել։ Ստեփանակերտի Սուրբ Հակոբ եկեղեցում Տեր Մինասի օրհնությամբ երիտասարդներն ընտանիք են կազմել հունվարի 22-ին։

«Մեր միության հիմքը դրվել է պսակադրությամբ։ Եկեղեցում կատարվող պսակադրության արարողությունը շատ մեծ խորհուրդ ունի ինձ համար։ Ուրիշ արարողություն չի եղել․ պսակադրությունից հետո ընդամենը երկու ընտանիքով՝ իմ ու Գեղամի, նստել, նշել ենք մեր միությունը»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է Արևը։

Նոր ընտանիքների ծիլերը հենց այս դժվար պայմաններում դնելու մեջ էլ մեծ խորհուրդ է տեսնում երիտասարդ զույգը։ Արևն անկեղծանում է՝ ուրախանում է՝ տեսնելով, որ իրենց օրինակին հետևողներ կան։

«Նոր ընտանիքներ կազմել, շատ երեխաներ ունենալ, շատանալ․․․ սա է մեր զենքը։ Որ խորանում ես, համոզվում ես դրանում։ Կյանքը պետք է շարունակվի։ Այստեղ մնալով, շատանալով միայն կկարողանանք պահել մեր հողը։ Այս հողը սուրբ է, իրոք սուրբ է։ Որքա՜ն տղաներ են զոհվել, որ մենք այստեղ կարողանանք ապրել։ Գիտակցում եմ, որ դժվար է լինելու, բայց պիտի դիմանանք․ գազ չկա, պիտի դիմանանք, լույս չկա, էլի պիտի դիմանանք․․․ 1990-ականներին սրանից վատ էր, բա ո՞նց ենք այն ժամանակ դիմացել, ուրեմն հիմա էլ կարող ենք»,-համոզված է Արևը։

Օտարության մեջ ոչ փողը, ոչ շքեղ տունը ոչ մի արժեք չեն ունենա, եթե չլինի այն հիմքը, որի վրա մարդ կարող է ամուր կանգնել, այսինքն՝ Հայրենիքը։ Արևը դրանում չի կասկածում․ տարբեր երկրներ կատարած այցերի ընթացքում բազմիցս համոզվել է, որ իր տեղն Արցախում է, քանի որ իրեն լիարժեք զգում է միայն այստեղ․

«Որտեղ գնում էի, յոթերորդ օրն արդեն զգում էի, որ տուն եմ ուզում վերադառնալ, զգում էի, որ իմ տեղը չէ դա։ Աշխարհի ոչ մի կետում դու քեզ լիարժեք չես կարող զգալ, ազատ չես կարղ շնչել, եթե չունես քոնը, քո հողը, Հայրենիքը․․․ Այնքան փոխվել են արժեքները՝ հատկապես պատերազմից հետո»։

Արևի աչքերում, ընկալման մեջ Գեղամն էլ է փոխվել պատերազմից հետո։ Գեղամն Արևի հետ ընտանիք կազմել վաղուց էր երազում, իսկ Արևն անընդհատ մերժում էր։ Սառույցն աննկատ սկսել է հալվել պատերազմի օրերին։

«Որ գնում էի եկեղեցի՝ կռվի դաշտում գտնվող եղբայրներիս համար մոմ վառելու, ակամայից Գեղամի համար էլ էի վառում։ Դե, գիտեի, որ զինվորական է․․․ Տարօրինակ զգացողություն էր պատում ինձ , հանկարծակի միտքս էր գալիս․․․ Գեղամն Ապրիլյան պատերազմին էլ էր մասնակցել, 44-օրյային էլ․ «Արիության» մեդալով պարգևատրվել է նաև։ Ամենաթեժ կետերից մեկում էր կռվում․ այնքան վտանգավոր տեղ էր ինքը, որ անգամ վախենում էին հաց բարձրացնել․․․ Ինձ թվում է՝ կռված տղաներից ով ողջ է մնացել, Աստված է պահել ուղղակի»,-մտքերով կիսվում է Արևը և հավելում՝ պատերազմից հետո, երբ Գեղամին տեսավ, միանգամից զգաց, որ իր առաջ տղամարդ է կանգնած։

Պատերազմը շատ բան վերաարժևորելու հնարավորություն է տվել մեզ, կարևորն անկարևորից զատելու ունակություն։ Արևը դրանում սեփական օրինակով է համոզվել․ որոշումներում հիմա ավելի հաստատակամ է, քայլերում՝ ավելի վստահ։ Շրջափակումը, ինչպես և պատերազմը, կարևորի մասին ընկալումները փոխել է, սեփական հողում աներեր կանգնելու, նրան ամուր կառչելու վճռականությունը՝ բազմապատկել է այս զույգի մոտ ևս։

Իսկ թե ինչպիսի ակնկածանքով է վերաբերում զույգը զինվորական գործին ու համազգեստին, երևում է նաև նրանց հարսանեկան լուսանկարներից։ Արևի ցանկությունն էր, որ ամուսինը զինվորական համազգեստով ներկայանա պսակադրությանը, Գեղամն էլ սիրած աղջկա ցանկությունը չէր մերժել․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո