Փաստ ինֆո

«ՀՀ Սահմանադրության եւ օրենսդրության տրամաբանության ներքո՝ դատարանի կողմից դատական վարույթի կասեցումը եւ ՍԴ դիմելը ինքնից բողոքարկման ենթակա ակտ չէ, այն չի կարող նույնացվել ցանկացած այլ տեսակ կասեցման երեւույթի հետ»,-այս մասին այսօր հրավիրված ասուլիսին հայտարարեց Սահմանադրական դատարանում Ռոբերտ Քոչարյանի ներկայացուցիչ Արամ Վարդեւանյանը. «Ես մեծ ցավ եմ ապրում, որ նշված հարցը նախագահող դատավորի նախաձեռնությամբ քննության առարկա չդարձավ պաշտպանական կողմի դիրքորոշումների լույսի ներքո»,-ասաց նա։

Ըստ Արամ Վարդեւանյանի՝ օրենսդրությունը դատարանների համար կասեցնելու որոշումներ կայացնելու դեպքում մեկ պարտականություն է նախատեսում. կայացնել նման որոշում եւ երեքօրյա ժամկետում այն փոխանցել ՍԴ. «Եթե այն բողոքարկման ենթակա լիներ, պետք է պահանջ ներկայացվեր, որ դատարանը սպառի բողոքարկման բոլոր հնարավորությունները, նոր դրանից հետ փոխանցի ՍԴ-ին, բայց ոչ, օրենսդիրը, այդ թվում ՍԴ մասին սահմանադրական օրենքի մակարդակում, որը Քրդատօրենսգրքի հետ հակասության դեպքում գերակայող իրավական ակտ է, հստակ նախատեսել է պարտականությունը երեք օրյա ժամկետում փոխանցելու, նախատեսել է  նաեւ, որ կասեցնելուց հետո վարույթը վերսկսում է ՍԴ որոշումից հետո, քանի որ որեւէ այլ մարմին սահմանադրականության վերաբերյալ վերջնական լուծում չի կարող տալ»։

Անդրադառնալով Գլխավոր դատապազ Արթուր Դավթյանի՝ դատարանի դահլիճում արված այն հայտարարությանը, որ ՍԴ-ն 2019 թվականին անդրադարձ է կատարել դատարանների կողմից սահմանադրական նորմերի մեկնաբանման հարցին, եւ Քրեական օրենսգրի 300.1 հոդվածը, եռաստիճան դատական համակարգում քննության առարկա հանդիսանալով, որեւէ խնդիր չի արձանագրվել, Արամ Վարդեւանյանն ասաց. «ՍԴ-ն իր 2019 թվականի հունվարի աշխատակարգային որոշմամբ մի կարեւոր արձանագրում է արել։ Այդ դիմումը ներկայացվել էր մեր կողմից եւ վերաբերում էր ոչ թե անձեռնմխելիությանը կամ Քրեական օրենսգրքի հոդվածին, այլ մեկ տեխնիկական հարցի. արդյո՞ք դատարանները կարող են վերջնական լուծում տալ սահմանադրական նորմերի վերաբերյալ եւ արդյո՞ք կարող են առհասարակ մեկնաբանել սահմանադրական նորմը»։

Ըստ Վարդեւանյանի՝ ՍԴ-ն արձանագրել է, որ դատարանները, որպեսզի բացահայտեն կա նման խնդիր թե ոչ, կարող են մեկնաբանել, բայց այդ մեկնաբանությունները վերջնական չեն, համապարտադիր չեն. «Սա ենթադրում է, որ դատարանների սահմանադրական նորմերի մեկնաբանությունները իրավական այնպիսի հետեւանք չեն կարող ունենալ, ինչպիսին ունենում  է ՍԴ-ի մեկնաբանությունը»։

Վարդեւանյանն հիշեցրեց, որ ՍԴ-ն սրան անդրադարձել է նաեւ իր մայիսի 7-ի որոշմամբ. «ՍԴ-ն հստակ ընդգծեց, որ դատարաանները ոչ թե հայեցողություն ունեն պարզելու սահմանադրականության խնդիր կա թե ոչ, եթե նման հիմքեր կան, այլ պարտավոր են դիմելու ՍԴ։ Իրականում սույն գործով դատարանի կայացրած որոշումը ոչ թե հայոցողության, մեկնաբանման դրեւորում էր, այլ դատարանի պարտականության իրացում։ Ուստի դատարանը այլընտրանք չուներ, քանի որ այստեղ առկա է ակնհայտ հիմնավոր կասկած թե 300.1 հոդվածի, թե անձեռնմխելիության հարցով, որոնցից որեւէ մեկի վերաբերյալ ՍԴ վերջնական որոշում առկա չէ»։

Վարդեւանյանի գնահատմամբ՝ Վերաքննիչ դատարանում այս հարցը քննության առարկա դարձնելը իրավական նպատակ, համաչափություն չունի. «Այսքան տարի քրեական գործերով կասեցնելու ինչքան որոշումներ են կայացվել։ Եթե մենք դիտարկում ենք այդ բողոքարկման հնարավորությունը, հարց է առաջանում՝ այսքան տարի քանի՞ անգամ է Դատախազությունը բողոքարկել գործը կասեցնելու եւ ՍԴ դիմելու որոշումները։ Չի բողոքարկել ոչ թե որովհետեւ կամքի եղել, այլ որովհետեւ դա չեն բողոքարկում»,-ասաց Արամ Վարդեւանյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո