Փաստ ինֆո

Արարատի եւ Վայոց Ձորի մարզերի ընդհանուր իրավասության դատարանն արդարացրել է հիվանդի մահվան մեջ մեղադրվող «Մասիսի բժշկական կենտրոն»  ՓԲԸ-ի հերթապահ վիրաբույժին և բաժանմունքի վարիչին։

1945 թ. ծնված  Գոհարիկ Հարությունյանը «Մասիսի բժշկական կենտրոն» ՓԲԸ  է ընդունվել 2015 թվականի օգոստոսի 31-ին` ժամը 10-ի սահմաններում, ստացիոնար բուժման, սակայն 10 օր անց հարազատները տեղեկացվել են նրա մահվան մասին։  Նախաքննական մարմնի գնահատմամբ՝ հերթապահ բժիշկ Նելսոն Սուվարյանի կողմից Գոհարիկ Հարությունյանի հիվանդության ախտորոշումը տրվել է ոչ լիարժեք և ուշացումով։ Մասնավորապես՝  չի ախտորոշվել քարային խոլեցիստիտի պերֆորատիվ /թափածածկված/ լինելը, ինչը արձանագրվել էր դեռևս 2015 թվականի օգոստոսի 27-ին այլ բժշկական հիմնարկում կատարված որովայնի խոռոչի օրգանների համակարգչային շերտագրությամբ, բացի այդ՝ զարգացած թարախաֆիբրինային տեղային տարածուն /դիզֆուլ/ պերիտոնիտը` ենթալյարդային շրջանում ինֆիլտրատի գոյացմամբ, մինչդեռ նշված բուհետազոտության արդյունքները տրամադրված եղել են։

Նախաքննական մարմինը գտել է, որ բուժող բժիշկ Ն.Սուվարյանի կողմից անտեսվել են նշված համակարգչային շերտագրության արդյունքները: Ավելին,  բժիշկը 2015 թվականի օգոստոսի 31-ին և 2015 թվականի սեպտեմբերի 1-ին Գ.Հարությունյանի նկատմամբ վիրահատական միջամտություն չի իրականացրել, ինչը մասնագիտական տեսանկյունից անհասկանալի և անընդունելի է գնահատվել` առավել ևս Գ.Հարությունյանի ստացիոնար բուժման ընդունված լինելու պայմաններում: Հիվնադը վիրահատվել է բժշկական կենտրոն դիմելուց միայն երկու օր  անց` 2015 թվականի սեպտեմբերի 2-ին, որի հետևանքով որովայնի խոռոչում շարունակել է զարգանալ թարախաֆիբրինային տեղային տարածուն պերիտոնիտը` կոնգլոմերատի ձևավորումով: Նման պայմաններում վիրահատության կատարման` կոնգլոմերատի կպումների անջատման ընթացքում կարող էր առաջանալ նկարագրված բարդությունը` ստամոքսի փոքր կորության շրջանում պատի ամբողջականության խախտումը, այդ շրջանին դրված կարերի հետագա անբավարարության առաջացումով և խուղակի ձևավորումով:

Նախաքննության ընթացքում նշանակված դատաբժշկական փորձաքննության եզրակացության համաձայն՝  2015 թվականի օգոստոսի 27-ին կատարված համակարգչային շերտագրության հետազոտությամբ պերֆորատիվ խոլեցիստիտի ախտորոշումից հետո «Մասիս բժշկական կենտրոն » ՓԲԸ դիմելիության ժամկետում Ն.Սուվարյանի կողմից անհրաժեշտ վիրահատության ժամանակին չիրականացնելը և հետվիրահատական շրջանում տվյալ բուժհաստատությունում թույլ տրված մյուս թերությունները և բացթողումները գտնվում են պատճառահետևանքային կապի մեջ Գ.Հարությունյանի մոտ թարախասեպտիկ բարդությունների զարգացման, օրգանիզմի ընդհանուր ծանր ինտոքսիկացիայի խորացման, պոլիօրգանային անբավարարության զարգացման հետ` 2015 թվականի սեպտեմբերի 10-ին հանգեցնելով մահվան ելքի:

Ձեռք  բերված ապացույցների հիման վրա նախաքննական մարմինը հերթապահ բժշկին՝ Նելսոն Սուվարյանին մեղադրանք է առաջադրել  ՀՀ քրեական օրենսգրքի 130-րդ հոդվածի 2-րդ մասով: Նույն հոդվածով մեղադրանք է առաջադրվել նաեւ  բժշկական կենտրոնի բաժանմունքի վարիչ Գեւորգ Գրիգորյանին, ով իրականացրել է հետվիրահատական բուժումը՝ իր մասնագիտական պարտականությունները ոչ պատշաճ կատարելու, դրանց նկատմամբ անփույթ և անբարեխիղճ վերաբերմունք դրսեւորելու համար, որն  անզգուշությամբ առաջացրել է բուժվող հիվանդի` Գոհարիկ Հարությունյանի մահը:

Քրեական գործը մեղադրական եզրակացությամբ դատարան է ուղարկվել 2016 թվականի հոկտեմբերի 31-ին, ինչը դատարանը վարույթ է ընդունել նոյեմբերի 1-ին։ Ընդ որում՝մեղադրական եզրակացությունում դատախազն առարկել էր դատական քննության արագացված կարգ կիրառելու դեմ:

Շուրջ 2 տարի տեւած դատաքննության արդյունքում դատարանը գտել է, որ բժիշկների մեղավորությունն ապացուցված չէ։

Ըստ դատարանի գնահատման՝ նախաքննության ընթացքում նշանակված դատաբժշկական փորձաքննության՝ թիվ 16-0662 եզրակացության հետևություններում բառացիորեն նշվել է` «բուժհաստատությունում Գոհարիկ Հարությունյանի հիվանդության ախտորոշումը տրվել է ոչ լիարժեք և ուշացումով»՝ չնշելով, թե կոնկրետ ով է այդ ախտորոշումը տվել, «Մասիսի բժշկական կենտրոն» ՓԲԸ ընդունվելուց հետո մինչև 02.09.2015թ վիրահատության կատարումը Գ.Հարությունյանին տրված կոնսերվատիվ բուժումը չնայած որ հակացուցված չի եղել, սակայն եղած հիմնական հիվանդության և զարգացած բարդությունների պայմաններում այն չէր կարող արդյունավետ լինել», «Գ.Հարությունյանին անհրաժեշտ շտապ վիրահատությունը ժամանակին չի իրականացվել, այլ կատարվել է զգալի ուշացումով», «հետվիրահատական շրջանում իրականացված կոնսերվատիվ բուժ.միջոցառումների առումով հարկ է նշել, որ նպատակահարմար էր Գ.Հարությունյանին նաև նշանակել անաէրոբ ինֆեկցիայի դեմ բուժում», «ժամանակին կազմակերպել հիվանդի տեղափոխումը 3-րդ մակարդակի վերակենդանացման ծառայություն ունեցող բազմաֆունկցիոնալ բուժ. Հաստատություն»:

Բացի այդ, եզրակացության մեջ չկան հետևություններ այն մասին, թե «Մասիսի բժշկական կենտրոնում» Գ.Հարությունյանին բուժօգնություն ցուցաբերելիս կոնկրետ որ բժշկի կողմից, կոնկրետ որ ընթացքում ինչպիսի թերություններ և բացթողումներ են թույլ տրվել , կոնկրետ դրանք ինչումն են արտահայտվել և կա արդյոք պատճառահետևանքային կապ դրանց և Գ.Հարությունյանի մահվան միջև, թեև նման հարցադրումներ փորձագետներին առաջադրվել էին 15.02.2016թվականի որոշմամբ:

Թիվ 16-0662 եզրակացության շուրջ պարզաբանումներ տալու նպատակով դատարան հրավիրված փորձագետ Հ.Չախոյանը պատասխանելով դատավարության կողմերի հարցերին, հայտնել է, որ թեև համակարգչային շերտագրության մեջ պերիտոնիտ բառը չկա, սակայն բժիշկը պետք է մտածեր պերիտոնիտի մասին՝ չպարզաբանելով թե ինչու : Եզրակացության մեջ նշվել են անաէրոբ ինֆեկցիայի դեմ բուժում նշանակելու մասին, քանի որ անաէրոբ ինֆեկցիան նկարագրված է եղել Էրեբունի հիվանդանոցի նկարագրության մեջ, որից եզրակացրել են, որ Մասիսի հիվանդանոցում կարող էր զարգանալ անաէրոբ ինֆեկցիա: Մասիս ԲԿ-ը ընդունվելուց հետո մինչև վիրահատությունը Գ.Հարությունյանը ստացել է բուժում, որը հակացուցված չի եղել, սակայն այն չէր կարող արդյունավետ լիներ հիշյալ ախտորոշման պայմաններում:

Եզրակացության մեջ «զգալի ուշացումով» հասկացության տակ հասկանում են, որ Գ.Հարությունյանը հետազոտվել է օգոստոսի 27-ին, դիմել է Մասիսի ԲԿ օգոստոսի 31-ին և այդ օրն էլ պետք է վիրահատվեր:

Դատարանի դիտարկմամբ՝ խախտումները թեև տրվել են փուլերով, սակայն չի տրվել կոնկրետ անձանց կողմից կատարվածը և դրանք չի կարող առանձնացնել: Հարցաքննված հանձնաժողովի նախագահ Ա.Հովսեփյանը  չի կարողացել հաստակ պատասխանել, թե ինչ է նշանակում եզրակացության մեջ նշված «վիրահատությունը զգալի ուշացումով է կատարվել» արտահայտությունը:

Ըստ Ա.Հովսեփյանի՝ որևէ մասնագետ ստույգ չի կարող ասել, թե որ օրը պետք է այն կատարվեր, միաժամանակ հայտնել է, որ չի կարող ասել նաև, եթե Մասիսի ԲԿ դիմելուց հետո անմիջապես վիրահատությունն կատարեին՝ կփրկվեր Գ.Հարությունյանի կյանքը, թե ՝ ոչ:

Նա հայտնել է նաև, որ չի կարող կոնկրետացնել , թե կոնկրետ ով ինչ սխալներ և թերություններ է թույլ տվել և դրանցից կոնկրետ որն է գտնվել պատճառական կապի մեջ Գ.Հարությունյանի մահվան հետ, փորձագետները չեն կարող առանձնացնել և դրանք պետք է գնահատվեն համակցության մեջ :

«Թիվ 16-0662 եզրակացությունը չի բովանդակում կոնկրետ հետևություններ այն մասին, թե Գ.Հարությունյանին Մասիսի բժշկական կենտրոնում բուժօգնություն ցուցաբերելիս կոնկրետ որ ընթացքում որ բժշկի կողմից ինչպիսի թերություններ և բացթողումներ են թույլ տրվել և դրանցից կոնկրետ որն է անմիջականորեն գտնվել պատճառական կապի մեջ Գ.Հարությունյանի մահվան հետ»,- եզրակացրել է դատարանը՝ նշելով, որ փորձագետների  հարցաքննությամբ նույնպես հնարավոր չի եղել պարզաբանելու եզրակացության հետևությունների մեջ տեղ գտած իմաստային հակասություններն ու անհստակությունները:

Հաշվի առնելով վերոգրյալները՝ դատարանը հանգել է հետևության, որ հանձնաժողովային դատաբժշկական փորձաքննության թիվ 16-0662 եզրակացությունը չի համապատասխանում հիմնավորվածության, բավարար չափով հստակության և լրիվության պահանջներին և հետևաբար այն չի կարող գնահատվել որպես արժանահավատ ապացույց:

Դատարանը փաստել է, որ մեղադրական դատավճիռը չի կարող հիմնված լինել ենթադրությունների վրա և կայացվում է միայն այն դեպքում, երբ հանցանքը կատարելու մեջ ամբաստանյալի մեղավորությունն ապացուցված է դատական քննության ընթացքում: Հանցանքը կատարելու մեջ ամբաստանյալի մեղավորությունը կարող է համարվել ապացուցված, եթե դատարանը, ղեկավարվելով անմեղության կանխավարկածով, հիմնվելով պատշաճ իրավական ընթացակարգի շրջանակներում դատական քննության ընթացքում գործի հանգամանքների հետազոտման արդյունքների վրա, դատաքննության ժամանակ հետազոտված հավաստի ապացույցների հիման վրա, ամբաստանյալի մեղավորության մասին չփարատվող բոլոր կասկածները նրա օգտին մեկնաբանելով, սույն օրենսգրքի 360 հոդվածի առաջին մասի 1-4-րդ կետերում նշված հարցերին տալիս է հաստատող պատասխաններ: Դատարանը գտել է, որ ապացույցների բավարար համակցությամբ ամբաստանյալներ Ն.Սուվարյանի և Գ.Գրիգորյանի մեղավորությունը ՀՀ քրեական օրենսգրքի 130-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարքի կատարման մեջ հիմնավոր կասկածից վեր ապացուցողական չափանիշին համապատասխան ապացուցված չէ, նրանց այդ հոդվածով մեղսագրվող արարքի կատարման մեջ ճանաչել է անմեղ և արդարացված՝ հանցակազմի բացակայության հիմքով:

Աղբյուր` Փաստինֆո