Փաստ ինֆո

Սլավիկ Գրիգորյանը՝ որդու ու հարսի հետ, բռնի տեղահանության հետևանքով Արցախից Գեղարքունիքի մարզի Զոլաքար գյուղ է հասել։ Ադրբեջանական վայրագություններին դեռևս 1990-ականներից է քաջածանոթ Գրիգորյանը։ Ինքը մեկն է այն սակավաթիվ մարաղացիներից, որին հաջողվել էր փրկվել։ 1992թ․ ապրիլի 10-ին, երբ ադրբեջանցիները հրկիզում են գյուղն ու կոտորում գյուղի հայ բնակչությանը, Գրիգորյանը հրաշքով է ողջ մնում։

Մարաղան կորցնելուց հետո, երբ 1996թ․ մեկ այլ՝ Նոր Մարաղա է հիմնվում , Սլավիկ Գրիգորյանը հաստատվում է այնտեղ։ Որ 24 տարի անց կորցնելու է նաև Նոր Մարաղան ու այնտեղ կառուցած տունը, չէր պատկերացնում։

«Երկու անգամ տուն կորցրեցի, էս վերջում էլ՝ արդեն ամեն ինչ։ Եթե 44-օրյա պատերազմի ժամանակ կարողացել էի ունեցվածքիցս որոշ աբներ փրկել, հասցնել Զոլաքար, այդտեղից նորից Արցախ՝ Այգեստան, էս վերջին տեղահանությանը մենակ մեր հագի շորերն ու մի երկու ծածկոց ենք վերցրել։ Երկու մեքենա կար բակում, մեկի համար մի կերպ վառելիք գտանք, էդ մեկով դւորս եկանք, էն մեկն էլ մնաց գյուղում»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է կրկնակի տեղահանված 77-ամյա Սլավիկ Գրիգորյանը։

Բռնի տեղահանված արցախցին հիմա որդու ու հարսի հետ Զոլաքարում է ապաստանել։ Ասում է՝ ուրշ ետղ չուներ գնալու․ Հայաստանում միակ ծանոթը որդու մարտական ընկերն էր, ում տանը նաև 44-օրյային են հանգրվանել։

«Էս անգամ էլ եկանք նույն տունը։ ՄԻ քանի օր մնացինք, միննչև վարձով մի տուն գտանք էստեղ։ Հիմա էլ տունը կա, բայց վարձի խնդիրն է դժվար լուծել․ ես թոշակառու մարդ եմ, թոշակ սեպտեմբերից այս կողմ չենք ստացել, տղաս ու հարսս էլ գործ չեն գտնում։ Գյուղում որտեղի՞ց գործ լինի։ Գոնե ամառ կամ գարուն լիներ, հողի գործ կլիներ, կաշխատեինք, հիմա ոչ մի բան չկա, որ անես։ Էն հազարներն էլ հոկտեմբերինն եմ մենակ տվել դեռ, դեկտեմբեր է արդեն, նոյեմբերի գումարը դեռ չկա։ Տանտերն էլ չի նայում՝ գումարը տվել են, թե չէ, ունես, թե չունես․․․․ Ամսվա սկզբին գալիս՝ վարձն ուզում է․․․ Ոչ կարող ես վճարել, ոչ կարող ես դուրս գալ։ Որտե՞ղ գնաս էս ձմեռվա բերան, տուն-տեղ չունենք էլ, ամեն ինչ կորցրեցինք»,-ասում է զրուցակիցս։

Լինելով 2020թ․ տեղահանված՝ Գրիգորյանը Արցախի կառավարության կոմիմց տան վարձակալության համար ամսական որոշակի գումար էր ստանում՝ ինչպես և 2020թ․ մյուս տեղահանվածները։ Վերջին անգամ մայիսին է ստացել այդ գումարը։ Մայիսից մինչև հիմա 2020թ․ տեղահանված արցախահայերը որևէ աջակացություն չեն ստացել՝ մինչդեռ այդ մարդիկ ևս վարձով են ապրում։
Գրիգորյանը գյուղատնտես է, հողը սիրող մարդ։ Ասում է՝ 44-օրյայից հետո ամենաշատն ինքն է ուզել, որ Արցախ վերադառնան։ Այգեստանում, որտեղ տուն էին վարձակալել, ընդհարձակ հողատարածք կար, մշակում էր։ Ասում է՝ ամեն ինչ ցանել էի՝ լոլիկ, վարունգ, լոբի, ձմերուկ․․․

Հիմա ցավով է հիշում, որ այդ տարիքում իր ստեղծած ամեն ինչը թուրքին (ադրբեջանցուն) է մնացել։ Ասում է՝ իերնց կորցրածի մասին ոչ մեկը չի խոսում, չեն ասում, որ մադրիկ տներ են կորցրել, մեքենաներ, ունեցվածք, աշխատանք․․․

«ՄԱԿ-ի գրասենյակից մի երկու առաջ եկել էին, հարցում էին անում։ Ասացի՝ ակորղ եք գոնե փայտով օգնել, ասացին՝ մենք չենք կարող փայտ տալ, բայց գումար կարող ենք։ Հենց էնպես խոստումներ տալիս․ ոչ փայտ, ոչ էլ գումար են տալիս, որ ձմեռը գոնե հանենք։ Ժողովուրդը լրիվ անտեր է մնացել։ 2020-ից հետո գոնե գույքագրում է արվել, թե ով ինչ է թողել թշնամու տիրապետության տակ անցած տարածքներում, հիմա դա էլ չի արվում»,-հառաչում է բռնի տեղահանված զրուցակիցս։

Աղբյուր` Փաստինֆո