Փաստ ինֆո

Նվարդի ու Մարտիկի ընտանիքը երեք տարվա մեջ երկու անգամ տեղահանվել է։ 2020 թվականի հոկտեմբերին, երբ ադրբեջանցիներն օկուպացնում են Հադրութի շրջանը, թշնամուն է մնում նաև նրանց՝18 տարվա տքնաջան աշխատանքով կառուցած տունը։

«Թոռս հիվանդ էր, պիտի Երևան գայի։ Ուզում էի անպայման գալ, որ տեսնեմ՝ ինչով կարող եմ օգնել, բայց մեքենա չկար։ Մեր գյուղի՝ Ազոխի գլխավերևում, արդեն քանի օր անօդաչուներ էին պտտվում։ Հոկտեմբերի 3-ը կամ 4-ն էր, իմացանք, որ հարևան Տողից Երևան եկող մեքենա կա, հապճեպ դուրս եկա, որ հասցնեմ իրենց հետ գամ։ Անգամ մի ձեռք շոր չեմ վերցրել, միայն անձնագիրս գցել եմ պայուսակս ու դուրս վազել։ Գյուղի ներքի հատված չհասած՝ ինքնաթիռը սկսել է ռբմակոծել․ մտել եմ մի ծառի տակ, որ մի քիչ հանդարտվել է, նոր շարունակել եմ վազել։ Իմ հետևից ամուսինս վիրավորներին էր բերում․ Ստեփանակերտ պետք է հասցներ»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է կրկնակի տեղահանված Նվարդը։

Երևան հասնելուց երկու օր անց տեղեկանում է, որ Ազոխն ամբողջությամբ տարհանվել է․ թշնամին ոչ միայն ռմբակոծել էր գյուղը, այլև՝ ընդհուպ մոտեցել տներին։

«Էլ չեմ կարողացել հետ գնալ։ Ահավոր լուրեր էինք ստանում գյուղերից ու չգիտեինք՝ ո՞րն է ճիշտ, ու՞մ հավատալ, ո՞ւմ չհավատալ։ Ամուսինս՝ Մարտիկը, շտապօգնության մեքենա էր քշում, մեր ձորակից վիրավորներին հանում, հասցնում էր մոտակա հոսպիտալ։ Հոկտեմբերի 28-ին ինքն էլ վիրվորվեց․ գլխի շրջանում էր վիրավումն ու անմիջապես Երևան տեղափոխեցին։ Այդպես էլ տուն մտնել ինքն էլ չհասցրեց․ 18 տարվա ընթացքում մեր ամբողջ ստեղծածը մնաց թշնամուն»,-պատմում է մեր զրուցակիցը։

Կորցնելով Ազոխն ու այնտեղ թողնելով մի ամբողջ կյանք՝ բռնի տեղահանված ընտանիքը մի քանի ամիս Չարենցավանում մնալուց հետո տեղափոխվում է Ռուսաստան։ Այստեղ, սակայն, ընդամենը 1 տարի երեք ամիս են ապրում․ նրանց որդին՝ Էդգարը, որոշում է, որ Արցախում պետք է ծառայի․ ընտանիքը նորից վերադառնում է բզկտված, բայց դեռևս կանգուն Արցախ․

«Տղաս, դե, ծառայության է անցնում, մենք էլ փորձում ենք նորից տնավորվել, ամեն ինչ նորից զրոյից ենք սկսել։ Ես Ասկերանի միջնակարգ դպրոցում աշխատանքի եմ անցնում։ Բարեբախտաբար, կոլեկտիվը շատ ջերմ է ընդունում, այլապես չէի կարող աշխատել։ Հետո տեղափոխվում ենք Ստեփանակերտ․ այստեղ էլ Հադրութից տեղահանված աշակերտների համար բացված դպրոց եմ մտնում։ Դե, այդտեղ արդեն լրիվ հարազատ էր ամեն ինչ․․․ Մեր բարբառը, մեր ուսուցիչները․․․ Մինչև վերջին օրը՝ սեպտեմբերի 19-ն, այդտեղ եմ եղել»։

Պատերազմի բոթը դպրոցում է լսում Նվարդը․ առաջինը որդուց՝ Էդգարից է փորձում լուր իմանալ, բայց չի կարողանում․ կապ արդեն չկար․
«Պատերազմից մեկ ամիս առաջ էր բարձրացել դիրքեր, հերթափոխ չէին արել։ Որ սկսվեց, ոչ մի կերպ չէինք կարողանում կապվել։ Հինգ օր լուր չունեինք ո՛չ իրենից, ո՛չ իրենց 16 հոգանոց խմբից։ Աննկարագրելի ծանր վիճակում էինք․․․ Միայն 5-րդ օրը երեկոյան զանգեց, պարզվեց շրջափակման մեջ էին․․․»։

Զրուցակիցս անկեղծնում է՝ երկու անգամ ամեն ինչ կորցնելուց հետո դժվար է ոտքի կանգնելը, պետական աջակցություն պետք է լինի առնվազն բնակարանային ապահովման հարցում․ վարձավճարներն այնքան բարձր են, որ տեղահանվածների գերակշիռ մասը, դեռևս չգտնելով նաև աշխատանք, այս պայմաններում ուղղակի չեն կարող գոյատևել։

Աղբյուր` Փաստինֆո