Փաստ ինֆո

2020 թվականից սկսած հասարակության մոտ գերիշխում է վախը․ Ներքին Հանդի վերջին դեպքերից հետո մարդկանց մոտ կրկին գլուխ բարձրացրեց այդ զգացումը․ ցավալի է, բայց փաստ, որ շատերն արդեն մտածում են ոչ թե պայքարելու, դիմադրելու, այլ թողնել ու փախչելու մասին։ Այդ իրավիճակը ստեղծվել է ՀՀ իշխանությունների վարած քաղաքականության հետևանքով։ Եթե մինչ 2020թ․ շատ-շատերը վստահ էին, որ թշնամու ցանկացած նախահարձակ քայլին բանակը պատասխան է տալու ու իրենք էլ կանգնում էին բանակի կողքին, ապա Փաշինյանն այնպես արեց, որ այդ նույն մարդկանց պայքարելու ոգին կոտրվի։ «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում նման արձանագրում է անում Գեղամասարի նախկին համայնքապետ Հակոբ Ավետյանը։

«Մարդիկ կորցրել են հույսը․ դա սարսափելի բան է։ Շատերից լսում ենք, թե, իբր, մեծ տերությունները մեր փոխարեն ամեն ինչ որոշել են, պայքարելն անօգուտ է և այլն, և այլն։ Դա հավասարազոր է նրան, որ հինգ հոգով նստես ու սպասես, որ 15 հոգով գան ու քեզ մորթեն։ Այսինքն՝ իմանաս, որ թշնամիդ քեզ վերացնելու, սպանելու նպատակ ունի, բայց ոչինչ չձեռնարկես։ Պետական մակարդակով այդ քարոզն է տարվում արդեն հինգ տարի Հայաստանում։ Դրա համար էլ հաջողության չենք հասնում։ Երբ որոշակի թվով մարդիկ համախմբվում ու ուզում են որևէ խնդիր լուծել, ղեկավարությունը խանգարում է․ այնպես են անում, որ հա՛մ գործը գլուխ չգա, հա՛մ այդ մարդիկ թևաթափ լինեն»,-ցավով նկատում է Ավետյանը։

2020թ․ աղետալի պատերազմը գուցե այդքան չկոտրեր մարդկանց, եթե իշխանությունների որդեգրած քաղաքականությունը բացառապես զիջելն ու դիմադրությունից հրաժարվելը չլիներ։ Ավետյանի համոզմամբ՝ կարելի է տարածք կորցնել, բայց դիմադրելու ոգին այնպես պահել, որ որոշ ժամանակ անց կարողանաս հետ բերել կորցրածդ, դեռ մի բան էլ ավելի։

Հասարակության հանդուրժողականությունը ՀՀ իշխանության կողմից տարվող զիջողական, պարտվողական գծի հանդեպ, կենսաթոշակների՝ 2-3 հազար դրամով բարձրացումն ու պետական աշխատանքը պահելը Արցախից վեր դասելու, կարևորելու մոտեցումը, ըստ մեր զրուցակցի, հստակ ցուցիչ է այն բանի, որ Հայրենիքը, ազգային արժեքներն այլևս հասարակության ստվար հատվածին չեն հուզում․

«Կարծես՝ ոչ մեկին այլևս չեն հուզում երկրի, ազգի կորուստները։ Անգամ զոհվածների ծնողներ կան, որ պատվո տախտակների, հերոսներին նվիրված անկյունները հեռացնելու դեպքերի մասին լսելով՝ չեն էլ արձագանքում։ Ինչպե՞ս կարելի է թույլ տալ նման արժեզրկում․ չկա դիմադրություն, ինչ ուզում՝ անում են․ Փաշինյանն անում է այն, ինչ Ալիևն է թելադրում։ Ես չեմ համարում, թե մեր երկիրն ունի ղեկավար։ Անգամ անձնական մակարդակում, երբ մեկը շատ հեզին բոլորը հրահանգներ են տալիս, ստիպում, որ անի իրենց ուզածը, իսկ խենթին, ըմբոստին ոչ մեկը չի համարձակվում անգամ մոտենալ, մտածում է՝ հեռու մնա, որ խնդիրների մեջ չընկնի։ Պետությունների դեպքում էլ է այդպես․ հիմա մենք չափից շատ հեզ ու խելոք ենք, անգամ արդեն աշխարհի տարբեր ազգեր են մեզ որպես թույլ, անկարող ընկալում։ Արաբներն ասում են՝ մենք հայերը չենք, որ ինչպես ուզեք, մեզ հետ վարվեք։ Դա ստորացուցիչ է ազգի համար։ Ո՞րն է մեր խնդիրը հիմա, ինչպե՞ս կարող ենք դուրս գալ ստեղծված վիճակից, փոխել մեր մասին ձևավորված այս՝ պատիվ չբերող պատկերացումը։ Պատասխանը պարզ է՝ առաջին հերթին հեռացնելով ներսից մեզ խանգարողներին։ Նորից եմ կրկնում՝ որքան էլ մեծ լինի ցանկությունը ինչ-որ գործ անելու, թշնամուն դիմադրություն ցույց տալու, քանի դեռ վերևում նստած են բացառապես զիջող, ամեն ինչից վախեցող ղեկավարներ, ձախողելու ենք։ Նախ ներսում պետք է խնդիրը լուծել, հետո նոր անցնել արտաքին թշնամուն, բայց երկու դեպքում էլ համախմբում է պետք»,- վստահեցնում է Ավետյանը։

Համախմբումը գործող իշխանության շուրջ ակնհայտորեն աբսուրդ է՝ նախ և առաջ այն պարզ պատճառով, որ ազգի ոգին կոտրողը, այս վիճակին հասցնողները հենց իրենք են։

Ավետյանի համոզմամբ՝ հասարակությունը կմոբիլիզացվի այն մարդու շուրջ, ով անկեղծորեն կլինի գաղափարի առաջնորդ, կստանձնի պատասխանատվություն ու կունենա պայքարի հստակ պատկերացում։

«2020թ․ մենք ոչ թե զենք ու ոգի չունեինք, այլ՝ կազմակերպող, առաջնորդ։ Պոտենցիալը կա․ որքան էլ մարդիկ այսօր կոտրված են, այնուամենայնիվ, եթե փոխվի պետական մոտեցումը, եթե ժողովուրդը հասկանա, տեսնի, որ թշնամուն արդեն համարժեք պատասխան է տրվում, ոգին նորից կբարձրանա, էլ չեն մտածի փախչելու, գլուխներն ազատելու մասին։ Երբ համայնքապետ էի, այն ժամանակ էլ էի բարձրաձայնում խնդիրները, դուրս էի եկել իրենց դեմ։ Ինձ համար էականը երկիրս էր, դրա համար հաշվի չեմ առել, թե ինչ եմ կորցնելու արդյունքում։ Հրաժարվեցի պաշտոնից, բայց պահեցի սկզբունքներս։ Եթե գոնե համայնքապետերի, պաշտոնյաների 20 տոկոսը սկզբունքային լինեին, աշխատանքը, մի փոր հացը չգերադասեին երկիր կորցնելուց, բոլորովին այլ իրավիճակ կունենայինք»,-ասում է Հակոբ Ավետյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո