Փաստ ինֆո

Մարտական ընկերները 30-ամյա Սամվելի մղած կռիվը, դժվար թե, երբևէ մոռանան։ N24 դիրքում, այնուհետև «Լուսնյակ» բարձունքում Սամվելը հերոսական կռիվ է տվել, զուգահեռ՝ խրամատներից հանել վիրավոր ընկերներին ու «դուխ» տվել տղաներին՝ ոչ մի րոպե չլքելով խրամատը։

«Սամվելի կռիվը 2020թ․ եմ տեսել։ Միասին սեպտեմբերի 27-ին Ջրական էինք գնացել, որտեղ մինչև հոկտեմբերի 21-ը կռվել ենք։ Անվախ էր, ինքը չգիտի վախն ինչ բան է։ Հոկտեմբերի 21-ին եկանք գյուղ՝ Թաղավարդ, երկու օր անց՝ 23-ին ադրբեջանցիները հարձակվեցին մեր գյուղի վրա․․․ Մինչև նոյեմբերի 10-ը արդեն մեր դիրքերում էինք, չնայած գյուղը կիսվել էր․․․Պատերազմից անմիջապես հետո որոշեց, որ հետախուզություն պիտի մտնի․ որոշեց ու արեց։ ՈՐ դիրքերից իջնում էր գյուղի տղաներին միշտ փորձում էր համոզել, որ բանակ մտնեն։ Ասում էր՝ ինչու չե՞ք մտնում ծառայության, ո՞վ պիտի պահի մեր հողերը։ Բոլորին ուզում էր բանակ տանի»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում հիշում է Սամվելի հայրը՝ Արթուր Թովմասյանը։

Ընտանեկան փոքր բիզնես էին դրել։ Հայրը մի անգամ ասել է՝ բանակից դուրս արի, որ օգնես ինձ․ Սամվելը պատասխանել է՝ պա՛պ, ես մարդ կգտնեմ, որ քեզ օգնի, իսկ ես պիտի գնամ Հայրենիքս պաշտպանելու․ դա ամենաառաջնայինն է։

Սամվելի կինը՝ Մարիամը, նույնպես ամուսնու հայրենասիրության չափը չի կարողանում նկարագրել․

«Շրջափակման ժամանակ շատ էինք ասում՝ որ ճանապարհը բացվի, գնանք․ ինքն ասում էր՝ մենք ոչ մի տեղ չենք գնալու, որ դուրս գանք, բա մեր հողը, մեր տունը ո՞վ պիտի պահի։ Մի ուրիշ ձև էր նվիրված Հայրենիքին, շատ էր սիրում, շա՜տ»։

2023թ․ սեպտեմբերի 15-ին Սամվելը նորից դիրքեր էր բարձրացել։ Կնոջը՝ Մարիամին ոչինչ չէր ասել աճող լարվածության, ադրբեջանական զորքերի կուտակումների մասին, չնայած հետախույզ էր ու քաջածանոթ էր իրավիճակին։ Շատ գաղտնապահ էր․ անգամ հայրը չգիտեր, թե որ դիրքում է որդին։

«Որ ասում էի՝ ասա իմանամ, թե որտեղ ես, որ գալու լինեմ՝ ինչ-որ բան բերեմ ուտելու, ասում էր՝ որ գալու լինես, կասեմ․ դիրքում եմ էլի, մի դիրքում կամ։ Զոհվելուց հետո եմ իմացել, որ N24 դիրքում էր սկզբում․ ադրբեջանցիները հենց այդ դիրքի վրա են առաջինը հարձակվել, Ամարասի մոտի դիրքն էր։ Տղաների պատմելով՝ մեծ մասը զոհվել են կամ վիրավորվել էդ դիրքում․ 2-3 հոգի են ողջ մնացել։ Մի «Կամազ» կար մոտակա տարածքում, ու որ մնացել են 2-3 հոգի, Սամվելը մի տղայի ասել է՝ նստի մեքենան, վիրավորներին ու զոհերին հանի։ Ինքն ու էդ տղան արդեն թե՛ վիրավորներին, թե՛ զոհվածներին մեքենայի մեջ տեղավորել էին։ Էդ տղան նստել է ղեկին, Սամվելն էլ հետևից պահել է մեքենան՝ իր զենքի կրակով ապահովել է, որ ադրբեջանցիները չկարողանան խփել «Կամազ»-ին»,-Սամվելի մարտական ընկերների պատմածը փոխանցում է հայրը։

Վիրավորներին ու զոհերին հանելուց հետո՝ ամսի 19-ի երեկոյան Սամվելը միացել է «Լուսնյակ»-ի պաշտպաններին։

«Իր հետ էդ դիրքում կռված տղաներից մեկը, Սամվելի զոհվելուց հետո, եկել էր ինձ տեսնելու, ասաց՝ տղայիդ պես կռվող ոչ մի տեղ չեմ տեսել։ Հերոսի կոչումը քիչ է, որ նրան տան․․․ Ի՞նչ ասեմ․ ինքն էդպես էր, անվախ էր, խրամատում այնպես էր կռվում, որ զարմանում էին։ Էդտեղից էլ է կռվելուն զուգահեռ վիրավորներ հանել։ Ու որ ամսի 20-ի կեսօրին հայտարարվում է, որ կրակը դադարեցվում է, ուրախ դուրս են եկել՝ մտածելով, որ հրաշքով ողջ են մնացել․ էդ պահին թուրքերը սնարյադը գցել են իրենց խրամատը։ Սամվելն ու մի քանի հոգի վիրավորվել են ու որ շտապը գնացել է վիրավորներին տանելու, ինքը չի գնացել, ասել է՝ մյուսներն ավելի ծանր վիճակում են, իրենց տարեք։ Այդպես էլ անում են, բայց Սամվելը վատ էր արդեն, խնդրում է, որ օգնեն իրեն նստի։ Շտապին ճանապարհում են, հաջորդ սնարյադն է ընկնում՝ այս անգամ անմիջապես Սամվելի մոտ․․․»,-պատմում է հայրը։

Սեպտեմբերի 22-ին երեկոյան ժամը 21-ին Սամվելին հուղարկավորել են հարևան Կարմիր Շուկայի գերեզմանատանը։ Թաղավարդի գերեզմանատունը գյուղի այն մասում էր, որը 2020թ․-ից ադրբեջանական օկուպացիայի տակ էր։

Կյանքի երեք տասնյակների ընթացքում երեք պատերազմ անցած Սամվելի մարմինը Հայաստան տեղափոխելն ընտանիքի միակ ցանկությունն է։

Սամվելը երեք անչափահաս երեխա ունի, փոքրիկը 2 տարեկան է, մեծը՝ 6․․․ Ամենաշատը միջնեկը՝ 4-ամյա Մանեն է հոր մասին հարցեր տալիս։ Ամեն օր սպասում է, որ հայրը պիտի բացի դուռը ու ներս մտնի․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո