Փաստ ինֆո

«Հայաստանն այսօր խորը ճգնաժամ է ապրում, որը շարունակվելու է դեռ շատ երկար», - «Փաստինֆո» - ի եթերում հայտարարել է բլոգեր և լրագրող Ալեքսանդր Լապշինը եւ ավելացրել. «Ճգնաժամը հուզական մակարդակի վրա է։ Իսկ եթե խոսենք տարածաշրջանի մասին ընդհանուր առմամբ, ապա պետք է նկատել, որ իրավիճակը շարժվել է մեռյալ կետից և զարգանում է։ Պետք է հետևել, որ այն ճիշտ ուղղությամբ զարգանա»։

Լապշինի դիտարկմամբ` ժամանակն իր կանոններն է թելադրում: «Այն, ինչն ակտուալ էր 1992-93 թվականներին այսօր փոխվել է։ Երբ Հայաստանը կարողացավ վերահսկողություն վերցնել Ղարաբաղի և Ադրբեջանի յոթ շրջանների նկատմամբ, աշխարհի ուժեղ երկրներից ոչ մեկը չէր ցանկանում միջամտել այդ հակամարտությանը, - նշել է զրուցակիցն ու նկատել, որ աշխարհը զարգանում է, տեղում չի կանգնում. հայտնվել է «Բաքու - Թբիլիսի-Ջեյհան» խողովակաշարը, անհրաժեշտություն է առաջացել բացելու Հայաստանի եւ այլ պետությունների միջեւ տրանսպորտային մայրուղիները: Եվ այդ հարցը լուծվում էր ոչ թե Բաքվից, այլ ուրիշ պետություններից, որոնց հետաքրքրում է Հարավային Կովկասի տնտեսության զարգացումը»։

Հարցին, թե ում էր դա ձեռնտու պատերազմի հրահրումը, բլոգերը նկատեց, որ առաջին հերթին ոչ Ադրբեջանին, որին, ըստ նրա, ոչ այնքան Ղարաբաղն էր պետք, որքան թշնամու կերպարն՝ ի դեմս Հայաստանի։

«Հիմա, երբ Ալիևը հայտարարեց, որ «ղարաբաղյան խնդիր այլևս գոյություն չունի», նրա վրա կկենտրոնանա ժողովրդի ամբողջ դժգոհությունը։ Համընդհանուր էյֆորիայի ավարտվելուց հետո, ժողովուրդը կհիշի, որ ամենահարուստ երկիրը՝ նավթից ստացվող եկամուտների առումով, ապրում է աղքատության և ավերածությունների մեջ: Կենսամակարդակով Ադրբեջանը զիջում է Հայաստանին, բնակչությունն ավելի վատ է ապրում, թեև այստեղ նավթ և բնական ռեսուրսներ չկան։ Ես այդ մասին լսելով չեմ խոսում, չէ որ ես եղել եմ Ադրբեջանում ոչ միայն քաղբանտարկյալի կարգավիճակում, այլ նաեւ որպես զբոսաշրջիկ։

Մարդիկ կասեն․ «Ղարաբաղը ազատագրեցինք, բայց շարունակում ենք ապրել աղքատության և անհույս վիճակում։ Շուշին մերն է, իսկ հետո ի՞նչ։ Նոր աշխատատեղեր չեն առաջացել ոչ Լենքորանում, ոչ Գյանջայում, ոչ Բաքվում, երկրում կան տասնյակ հազարավոր քաղբանտարկյալներ, կյանքը ոչ մի կերպ ավելի լավը չդարձավ»։ Այդ ժամանակ ժողովրդի ողջ զայրույթը կընկնի Ալիևի գլխին։ Դա տեղի կունենա 2-3 տարի հետո», -ասել է բլոգերը։

Ըստ նրա, Ղարաբաղյան հակամարտությունը, անշուշտ, շարունակում է գոյություն ունենալ։ Եվ գոյություն կունենա այնքան, որքան դա ձեռնտու կլինի խոշոր խաղացողներին՝ Ադրբեջանի, Հայաստանի, միաժամանակ նաև Վրաստանի նկատմամբ վերահսկողությունը պահպանելու համար։ Նա համոզված է, որ Հայաստանում տեղի ունեցած իրադարձություններում «ղեկավարել են» տնտեսական շահերը։ Քաղաքականությունը եղել է երկրորդական դերում։

«Հայաստանը գտնվում է լիակատար տնտեսական շրջափակման մեջ՝ չհաշված Ռուսաստանն ու Իրանը։ Նրանք, ովքեր հաղթել են 90-ականների պատերազմը, անկասկած հասկանում էին, որ տարածքները պետք է վերադարձվեն Ադրբեջանին։ Բայց նախատեսում էին ոչ թե պարզապես վերադարձնել, այլ՝ անվտանգության մասին պայմանագրերի դիմաց։ Ոչ ոք չէր ենթադրում 2020 թվականի պատերազմում տեղի ունեցածը, նման հսկայական մարդկային կորուստներ, տարածքային զիջումներ։ Սցենարը պետք է գնար ոչ թե պատերազմի, այլ բանակցությունների միջոցով։ Ստացվեց այլ կերպ»։

Հեղինակ` Լանա Մշեցյան

Աղբյուր` Փաստինֆո