Փաստ ինֆո

Նախագահական համակարգի և ուժային կառույցներ-երկրի նախագահ փոխհարաբերությունները խորհրդարանային հանրապետությունում հիմնականում իրականացնում է հանրապետության վարչապետը, քանի որ մեր Սահմանադրությամբ արդեն ՀՀ նախագահը կոնկրետ և հիմնական գործառույթ ունի, այն է՝ հետևել Սահմանադրության պահպանմանը:

Այսինքն, ուժայինների համակարգումը վարչապետի մենաշնորհն է դառնում:

Եթե դիտարկելու լինենք վարչապետ Փաշինյանի պաշտոնավարման շրջանում իր հետաքրքրությունների շրջանակը ուժային կառույցների գործառույթների համատեքստում, իսկ մենք տեսնում ենք, որ վարչապետն իր կատարած ու դեռ չկատարած ցանկացած բան զետեղում է իր ՖԲ էջում, լայվեր անում, մի խոսքով՝ շատ հրապարակային է գործում՝ ներկայացնելով իր հետաքրքրությունները, հստակ կարող ենք պատկերացնել ու հասկանալ վերջին մեկուկես տարում մեր ուժայինների գործունեության շրջանակն ու ռիթմը:

ԱԱԾ-ում օրինակ, այդ հետաքրքրությունները երկրի ներսում հնարավորինս շատ կոռուպցիոն ու սկանդալային պատմություններ բացահայտելն է, բռնել-գումարներ գանձել-բաց թողնելու բազմաթիվ դրվագներ ունեցել ենք արդեն: Սակայն, անզեն աչքով անգամ երևում է՝ երկիրը լցված է տարբեր աշխարհաքաղաքական շահեր ներկայացնող լրտեսներով, որոնք ամեն Աստծո օր վտանգում են մեր երկրի անվտանգությունը, բայց այս առումով դեռ չենք տեսել ԱԱԾ-ն որևէ բացահայտում արած լինի: Հետաքրքիր է, չկա՞, թե՞ ուղղակի չի ներկայացվում, քանի որ միայն սորոսյան լրտեսական թելերով կապվածները օրենսդիրից ու գործադիրից սկսած՝ դատականով և չորրորդ իշխանությամբ ավարտած՝ վխտում են: Աղանդավարական կազմակերպությունները՝ նույնպես:

Հիմա՝ հետաքրքիր է՝ այս համատեքստում արդյո՞ք ասելիք ունի վերջերս պաշտոնից բավական խոսուն հայտարարությամբ հեռացած և բազում հարցականներ թողած Արթուր Վանեցյանը:

Պաշտպանության ոլորտում էլ Փաշինյանը շարունակում է գործել լրագրողական ժամանակներից ժառանգություն ստացած տոնայնությամբ: Մենք ընդհանրապես չեն տեսնում ու զգում նրա հետաքրքրվածությունը՝ ՀՀ և ՊԲ ձեռք բերած նոր զենքերի, բանակի պատրաստականության և այլ հարցերի վերաբերյալ: Հիմնական թեման, որ նրա հետաքրքրությունների շրջանակում է՝ զինվորների մայկա-տրուսիկին ու սնունդին է վերաբերվում: Հա, մեկ էլ՝ այս ոլորտի բնակարանաշինարարությանը:

Գանք ոստիկանությանը: Այսօր տեղեկատվություն տարածվեց, որ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը որոշում է ստորագրել Վալերի Օսիպյանին վարչապետի գլխավոր խորհրդականի պաշտոնից ազատելու մասին։ Երևի Օսիպյանը կասեր՝ վերջապես:

Փաստորեն, ուժայինները, վերջապես հասկացել են, որ իրենց բուն գործառույթներն իրականացնելուց ավելի /միայն ասենք, որ վերջին տարին ճանապարհատրանսպորտային պատահարներով ամենահագեցածն է և այս ոլորտում ամենաթողություն է տիրում ուղղակի/ և դրա փոխարեն ամիսներ շարունակ ստիպված են եղել անել՝ ինչ իրենցից պահանջել է վարչապետը : Ընդ որում, անել բաներ՝ հակասելով ՀՀ քաղաքացիներին նախապես տրված խոստումներին: Թավշյա իշխանության՝ կոշտուկոպիտ դրսևորումների մասին դեռ ամիսներ առաջ ենք գրել, սակայն այսօր արդեն թավիշից բան չի մնացել, իսկ կոշտ դրսևորումները համատարածություն են ստանում, ինչը նշանակում է՝ իշխանությունն անցել է բռնի ուժ կիրառելու տարբերակին, քանի որ այսօր արդեն ԶԼՄ-ների իրավունքների դեմ ոտնձգություններ են տեղի ունենում: Իսկ դա ակնհայտ բռնության նշան է և քննադատությունը լռեցնելու նշան:

Դա նաև վախի մթնոլորտ տարածելու նշան է, և եթե այդ մասին հրապարակային չի ասում ներկա իշխանությունը, ապա Ազատության ՖԲ ասուլիսում հարձակողական՝ մեր դեմ խաղ չկա՝ տոնով հաստատում է ԱԺ պաշտպանության, անվտանգության և ներքին գործերի հարցերի հանձնաժողովի նախագահը:
Ըստ ամենայնի, ՀՀ ոստիկանության ղեկավարի պաշտոնից ազատված Օսիպյանը ՀՀ վարչապետի խորհրդական Օսիպյան էլ չէր ուզի լինել, քանի որ և առաջին, և երկրորդ դեպքում իր անունը շարունակում էր մնալ Փաշինյանի կողքին:

Հիմա, վերջապես, ձերբազատվեց՝ ինքզինքն ազատելով Փաշինյանի վրա դրսի ուժերի կողմից դրված և նրա ստանձնած կարևոր մի քանի պարտականություն՝ թեկուզ խորհրդականի կարգավիճակում սպասարկելու պարտականությունից:

Խոսքն այս դեպքում Ամուլսարին է վերաբերվում, որը Փաշինյանի կոկորդում է մնացել: Ընդ որում, այս հարցով շահառու տեղացիներից, բնապահպան կազմակերպություններից, իրեն հավատացած իր կուսակիցների մի հատվածից զատ երկրի ապագան հանդիսացող երիտասարդներին է նա խոստացել, ուղղորդել, ճանապարհ ցույց տվել, թե ինչպես կարելի է պայքարել Ամուլսարը հանքի վերածել ցանկացողների դեմ: Այսինքն, այս դեպքում նա նաև իր իսկ ձեռքն է կրակն ընկել:

Ահավասիկ, թեմա՝ «Նիկոլը՝ Նիկոլի դեմ» հոգեբանական թրելլերի համար: Այսինքն, ոչ միայն Վանեցյանն ու Օսիպյանը, այլև՝ ինքն իր դե՞մ: «Լինել, թե՞ չլինել» դիլեման, ըստ ամենայնի, օրախնդիր է դառնում:

Այս համատեքստում էլ Փաշինյանն ինքն իր համար ալիբի ունի, իր գրքից ճակատագրական մի երկխոսություն, որ օրերս սեփական ՖԲ էջում մեջբերել էր՝

«Կարևորը՝ արդյունքն է, ոչ թե՝ հետևանքը»:

Համաձայնեք, սա նույնն է, թե՝ ասես՝ «Ինձանից հետո, թեկուզ ջրհեղեղ»:

Հեղինակ` Ա. Ե.