Փաստ ինֆո

Ոսկեպարը մեզնից մի թևի վրա է, իսկ Բաղանիսը, որն ուզում են տալ՝ մյուս թեև վրա, այսինքն՝ եթե այդ հատվածները տան, մենք չենք կարողանալու օգտվել այսօր գործող ճանապարհից, գնալ Իջևան, Պառավաքարը կմնա շրջափակման մեջ։ Այս մասին «Փաստինֆոյի» հետ զրույցում ասաց Պառավաքարի բնակիչներից մեկը, ով չցանկացավ իր անունը հրապարակել։

«Ասում են՝ հիմա նոր ճանապարհ են ուզում սարքել Այգեհովիտ գյուղի մոտով, որ կարողանանք շրջափակումից դուրս գալ՝ գնալ Իջևան, թե որքանով է ճիշտ չգիտեմ»,- ավելացրեց մեր զրուցակիցը։

Կինը պատմեց, որ որդին հիմա սահմանին է՝ գյուղի վաշտի հետ, ասում է՝ 30 տարի ամեն օր տագնապի մեջ են ապրում։ «Չգիտեմ, ինձ ճիշտ կհասկանանք, թե ճիշտ չեք հասկանա, բայց իմ տղան թուրքի դիմաց է, ես ու ոչ միայն ես, ամեն օր տագնապի մեջ ենք։ Եթե վստահ լինեմ, որ այդ հողերը, որ հիմա Ադրբեջանն ուզում է՝ տանք ու խաղաղ ենք ապրելու, ես համաձայն եմ, թող տան։ Սրանից հետո՝ 5 տարի կապրեմ, թե 10 տարի՝ արդեն մեկ է, միայն թե հանգիստ ապրեմ, միայն թե իմ երեխաներն հանգիստ ապրեն»,- ասաց նա, բայց նաեւ ավելացրեց, որ մեր դիրքերն ամենաամուրն են այն հատվածներում, որոնք ուզում են տալ, ու ոչ մի լավ բան չի կանխատեսում այդ դիրքերը հանձնելու դեպքում։

Նրա դիտարկմամբ՝ թեև ժամանակին ադրբեջանցիների հետ ապրել են, բայց հիմա հազիվ թե հնարավոր լինի խաղաղ ապրել։

«Ես չեմ կարծում, որ հիմա հնարավոր կլինի խաղաղ ապրել թուրքի հետ, պետք է սերունդ փոխվի, որ մոռանան էդ թափված արյունը։ Ես չեմ կարծում, որ դրանից հետո խաղաղություն կլինի։ Հիմա նաև խոսում են, որ եթե էդ դիրքերը տանք, իրենք բերելու են իրենց «յաշմա» ջոկատայիններին կանգնեցնեն այդ դիրքերում։

Վստահ եմ, իրենք մարդ չեն բերելու բնակեցնեն այդ հատվածներում, իրենց մեր դիրքերն են պետք, իրենք էլ են դիրքեր դնելու։ Չգիտեմ, ինչ է պայմանավորվել պարոն Փաշինյանը, մի օր մի բան է խոսում, մյուս օրը՝ մի ուրիշ բան։ Չգիտեմ, ինչ է լինելու, եթե իմանամ, խաղաղություն կլինի՝ զիջելով, թող տան, միայն իմ երեխաները խաղաղ ապրեն»։

Նա նաև պատմեց, որ Պառավաքարի այգիների ու արոտավայրերի մի մասն օկուպացված է ադրբեջանցիների կողմից։ «Ես էլ խաղողի այգիներ ունեմ, որ իրենց վերահսկողության տակ է, վառել են այդ այգիներ, քանդել են, էլ գոյություն չունեն դրանք։

Մեր գյուղից նաև խոտհարքեր կան, որ իրենց վերահսկողության տակ են, ես նաև հարց ունեմ պարոն Փաշինյանին, ինչու մեր հողերն էլ իրենք չեն վերադարձնում։ Եթե չեն փոխանակում, ուրեմն իրենք խաղաղություն չեն ուզում, եթե ուզում են խաղաղություն, թող իրենք էլ մեր հողերը վերադարձնեն, թող միակողմանի չլինի»,- արդարացիորեն նկատեց կինը։

Մեր զրուկացի ամուսինը դեռ 17 տարեկանում մասնակցել է 1990-ակաների պատերազմին։ «Անգամ ամուսինս ընկերոջ հետ՝ թուրքից դիրք են գրավել։ Հետո հատուկ ջոկատային էր, պատերազմի ավարտից հետո՝ վիրավորումներից մահացավ։ Առհասարակ, մեր գյուղից զոհեր շատ ենք ունեցել այդ տարիներին, այրիներ ու որբացած երեխաներ շատ ունենք։ Գիտեք, մյուս կողմից էլ տալով՝ արժեզրկվում է, թե իմ ամուսնու, թե մյուս բոլորի կյանքի գնով ձեռք բերածը։ Այդ տարածքների վրա այդքան արյուն է թափվել, ստացվում է՝ ամեն բան զրոյանում է...»,- մտահոգված իր մտքերը ներկայացրեց բնակչուհին։

Աղբյուր` Փաստինֆո