Փաստ ինֆո

Դատարանում գործի քննության ժամանակ, երբ ուսումնասիրում եք ապացույցները, հաշվի՞ եք առնում ժամանակագրական վիճակը, թե երբ է քննչական մարմինը ձեռք բերել ապացույցները, որովհետև կան ապացույցներ, երբ մեղադրվողը գտնվում է սովորական կարգավիճակում և կան ապացույցներ, որոնք ձեռք է բերվում, երբ մեղադրյալը կալանավորված է և քննչական մարմիններն այդ գործիքակազմը կիրառում են ավելի հեշտ կամ ինքնախոստովանական ցուցմունքներ կորզելու համար։ Դատաքննության ընթացքում դատավորի կողմից կշեռքին դրվու՞մ է, թե ապացույցներն ինչպես է ձեռք բերվել, որովհետև հանրության գիտակցության մեջ արդեն տեղավորվում է, որ քննության ընթացքում քննչականի կողմից կիրառվում են ազատությունից զրկելու և ճնշում գործադրելու մեխանիզմներ։ Այս մասին ԱԺ-ում ասաց ՔՊ-ական պատգամավոր Գուրգեն Արսենյանը՝ դիմելով Վճռաբեկ դատարանի դատավորի թեկնածու Գուրգեն Մալխասյանին։

Վերջինս, թեև քաղաքացիական մասնագիտացման դատավոր է, քրեական գործեր չի քննում, փորձեց պարզաբանել, որ խոսքը ոչ թե ապացույցների, այլ՝ փաստերի ապացուցման պարտականության մասին է։

«Փաստերը, որոնք վկայոկոչում են կողմերը, իրենց պահանջների և առարկությունների հիմքում կազմում են գործի լուծման համար էական փաստական հանգամանքներ։ Այստեղ ապացույցների գնահատման կանոն կա, որն օրենսդիրը սահմանել է»,- ասաց դատավորը՝ պարզաբանելով, որ ապացույցը՝ որակական առումով՝ արժանահավատության, թույլատրելիության, վերաբերելիության հատկանիշներով, այնքանով, որքանով ավելի հավատական է դարձնում տվյալ փաստի գոյությունը կամ բացակայությունը՝ գնահատվում է համակցության մեջ։ Մասնավորապես, դատարանի ներքին համոզմունքը պետք է ձևավորվի համակցության մեջ վերլուծած ապացույցների վերլուծության արդյունքում։

Գուրգեն Արսենյանն էլ արձագանքեց՝ նշելով, որ չէր առաջարկում այդպես մանրամասն գնահատական տալ, պարզապես իր հարցում կար մի գործընթաց, որը հանրային անհանգստություն է առաջացնում։

Աղբյուր` Փաստինֆո