Փաստ ինֆո

«Եթե մենք խոսեինք այն Հայաստանի Հանրապետության մասին, որն իրենից սուբյեկտայնություն է ներկայացնում և դերակատար է, ապա, գոնե ես, կմեկնաբանեի, որ այսօրինակ վարքագծով Հայաստանը փորձում է կամուրջ հանդիսանալ արևմտյան երկրների և քաղաքական լիդերների միջև։ Փափուկ ուժի կիրառման քաղաքականության տեսանկյունից, սա բավականին հասկանալի և ընկալելի իրավիճակ է։ Սակայն, մենք խոսում ենք այն Հայաստանի մասին, որը, ներկա իրավիճակում չունի, գոնե, բավարար չափով սուբյեկտայնություն և ինքնուրույն որոշումներ կայացնելու կամ միջնորդ դառնալու ռեսուրսների չի տիրապետում, ապա ավելորդ է խոսել կամուրջի դեր ստանձնողի հանձնառության մասին։ Հետևաբար, այսպիսի իրավիճակում, հավաքական Արևմուտքին այսօրինակ մերձեցման Փաշինյանի վարքագիծը, մեղմ ասած, տարակուսելի է»,-«Փաստինֆո» լրատվականի հետ զրույցում ասում է քաղաքական վերլուծաբան Արա Պողոսյանը, խոսելով ՀՀ իշխանությունների՝ հատկապես վերջին շրջանում ընդգծված արևմտամետ քաղաքականության մասին։

Հիշեցնենք, որ ռուս-ուկրաինական պատերազմի ֆոնին՝ հատկապես վերջին օրերին ՀՀ -ում վարչապետ աշխատող անձը հետևողական հեռախոսազրույցներ է ունենում հավաքական Արևմուտքի ներկայացուցիչներ հետ, այդ թվում՝ Կանադայի ղեկավար (ՌԴ-ում մուտքն արգելված) Ջաստին Թրյուդոյի, Հարավային Կովկասի ու Վրաստանի ճգնաժամի հարցերով Եվրոպական միության հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարիի, ՀՀ-ում ԵՄ պատվիրակության ղեկավար, դեսպան Անդրեա Վիկտորիի, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենի հետ։

Ինչպես հայտնում են պաշտոնական աղբյուրները՝ հեռախոսազրույցների ընթացքում ակտիվորեն քննարկվում է հայ – ադրբեջանական հաշտեցման օրակարգին առնչվող հարցեր, ինչպես նաև՝ սահմանազատման թեման։

Խոսելով արևմուտքի հետ մերձեցման ՀՀ իշխանությունների հաջորդ սցենարի մասին՝ Արա Պողոսյանն ասում է՝ պետք է նկատել՝ կամ Փաշինյանը հանձնարարություն է կատարում, չի բացառվում նաև՝ փոխհամաձայնեցված կերպով Ռուսաստանի Դաշնության հետ, կամ վերջինս խորտակվող նավի և փախչող առնետների պատմության հերոսն է.

«Եթե քննարկենք այն սցենարը, որ պատերազմական իրավիճակով պայմանավորված, Ռուսաստանում ծագած հնարավոր բարդությունների դեպքում ՀՀ իշխանությունները որոշել են փոխել արտաքին քաղաքականության վեկտորը, ապա, այստեղ պետք է կոմպետենտ կերպով քննարկել Ռուսաստանի հավանական պարտության բոլոր սցենարները։ Հակառակ պարագայում, իշխանությունների վարած այս քաղաքականությունն այլ բան չէ, քան, այլ կողմի պատվեր կամ հանձնարարություն կատարելու վարկած։ Այս պարագայում, սակայն, ապացուցողական բավարար բազա գտնելը դժվար կլինի, որովհետև արևմտյան ուժերի ներկայացուցիչների հետ վերոհիշյալ քննարկումները խիստ փակ ռեժիմում են տեղի ունենում»։

Անդրադառնալով պատերազմող ռուսական կողմի անհաջողության սցենարի տեսլականին, քաղաքագետը նկատում է՝ լավ չի հասկանում, թե այդ ինչպիսի՞ վերլուծությունների արդյունքում են որոշ քաղաքական վերլուծաբաններ կամ իշխանության որոշ օղակներ հանգել այն հետևությանը, թե ՌԴ-ն պարտվում է ռուս-ուկրաինական ռազմական բախումների արդյունքում.«Եթե անալոգային վերլուծության սկզբունքով գնանք, ապա 1940 ականներին, երբ թվում էր, թե ուր որ է Սովետական Միությունը կգրավվի նացիստական Գերմանիայի կողմից, երբ ֆաշիստական զորքերը հասել էին, ընդհուպ, մինչև Ստալինգրադի և Մոսկվայի մատույցները, այնուամենայնիվ, ռուսական բանակը հավաքեց իր ուժերն ու հակահարված տալով՝ հասավ մինչև Բեռլին ու կապիտուլացիայի մատնեց անհաղթահարելի թվացող Գերմանիային։ Ռուսաստանը, որպես պետություն, նույնիսկ այսօր, անսահմանափակ ռեսուրսների է տիրապետում, ընդ որում, ասվածի բոլոր առումներով՝ մարդկային, ընդերքի, ռազմական և այլն։ Հետևաբար, խոսել այսպիսի պետության պարտության մասին, կարծում եմ, այնքան էլ կոմպետենտ չէ»։

Քաղաքագետը չի բացառում՝ ՀՀ իշխանությունների արևմտամետ վարքը թե՛ ռուսական քաղաքական վերնախավի, թե արտաքին այլ միջավայրերում խնդրահարույց կարող է լինել.

«Բոլոր դեպքերում, եթե ՀՀ իշխանությունները գաղտնի կերպով քննարկում են բարիկադների մեկ այլ կողմ տեղափոխվելու հարցը, ապա ո՛չ եվրոպական, ո՛չ էլ ռուսական հանրությունը մեզ ավելի լավ աչքով չեն նայելու։ Ուզենք, թե չուզենք, այս պահին մեր պետության կենսական և անվտանգային շահերը համընկնում են միայն Ռուսաստանի հետ դաշնակցային հարաբերությունները պահպանելու և զարգացնելու ուղիով, այլընտրանքային ճանապարհ, ստեղծված իրավիճակում, Հայաստանի Հանրապետությունը, պարզապես չունի»,-ասում է քաղաքական վերլուծաբանը։

Հարցին՝ արդյո՞ք պատերազմական վտանգներով և անվտանգային հարցերով պայմանավորված ՀՀ իշխանությունների նմանօրինակ վարքը կարո՞ղ է հարուցել ազգաբնակչության ցասումն ու բարկությունը, որն, իր հերթին, կարող է վերաճել քաղաքացիական բախումների և փողոցային պայքարի, Արա Պողոսյանը նկատում է՝ ցավոք, ինչ-ինչ պատճառներով, ազգաբնակչությունը նկատելիորեն իներտ վարքագիծ է դրսևորում երկրում տեղի ունեցող, շատ դեպքերում, նույնիսկ՝ բախտորոշ հարցերին, հետևաբար, ինքը գրեթե բացառում է, թե արտաքին վեկտորի փոփոխության հարցը կարող է դառնալ այն խնդիրը, որը փողոց դուրս կբերի ազգաբնակչության լայն զանգվածներին։

Երևույթի դեմ պայքարող որոշակի խմբեր և խմբավորումներ, ըստ քաղաքական վերլուծաբանի, իհարկե կլինեն։

Աղբյուր` Փաստինֆո