Փաստ ինֆո

Սեռական շահագործման նպատակով կանանց թրաֆիքինգի գործով տուժող, 24-ամյա Ա.-ին մարմնավաճառությամբ զբաղվելու առաջարկ երբևէ չի եղել. խոստացել են Ռուսաստան տանել՝ որպես մատուցողուհի աշխատելու, սակայն աղջիկը հայտնվել է Դուբայում, որտեղ էլ հասկացել է, թե ինչ նպատակով է այնտեղ հասել:

Երևանի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում, նախագահությամբ Արշակ Վարդանյանի, շարունակվեց գործի քննությունը: Այսօր դատարան էր ներկայացել գործով տուժողներից մեկը, ով մանկատանն է մեծացել:

Երիտասարդ աղջիկն ամբաստանյալ Հերիքնազի և նրա քրոջ՝ Բավական Խաչատրյանի հետ մտերիմ է եղել, անգամ նրանց «մորաքույր» է ասել: Վերջիններս, ըստ տուժողի, հաճախակի են այցելել իրեն և մորը:

 Տուժողի խոսքով՝ 2009թ. ինքը ցանկացել է աշխատանք գտնել և այդ մասին տեղեկացրել է գործով ամբաստանյալի քրոջը՝ Բավական Խաչատրյանին, ով արդեն իսկ դատապարվել է 11,5 տարվա ազատազրկման՝ թրաֆիքինգի մեղադրանքով, վերջինս էլ ասել է. «Ուզո՞ւմ ես ուղարկեմ քեզ Մոսկվա՝ Հերիքնազի մոտ մատուցողուհի աշխատելու»:

 Աղջիկն իր համաձայնությունը տվել է: Ըստ պայմանավորվածության՝ Հերիքնազն ինքնաթիռի տոմս գնելու և այլ ծաղսերի համար նախատեսված գումարն ուղարկել է քրոջը՝ Բավականին, պայմանով, որ տուժող Ա.-ն աշխատելու է, կվերադարձնի:

Մեկնման համար բոլոր անհրաժեշտ փաստաթղթերը կարգավորել են և միայն 2010թ. հունվարի 7-ին՝ մեկնելու օրը, տուժողն օդանավակայանում՝ մինչև ինքնաթիռի օդ  բարձրանալը,  սպասասրահում կարդացել է, որ իրականացվում է  Հայաստան-Դուբայ չվերթը, հասկացել է, որ մեկնում է Դուբայ և ոչ թե՝ Ռուսաստան:

Աղջկա զարմանքը մեծ է եղել, խուճապի է մատնվել և չի կողմնորոշվել, թե ո՞րն է ճիշտ՝ մնա՞լը, թե՞ մեկնելը, սակայն, այնուամենայնիվ, ինքնաթիռ է նստել:

Արդեն ինքնաթիռում պարզել է, որ մի քանի հայ աղջիկներ ևս կան: Նրանցից մեկից ճշտելով, որ իր մոտ առկա փաստաթղթերից  ամենակարևորը ելքի արտոնագիրն է և որ առանց որի տվյալ պետություն չի կարող մուտք գործել, պատռել է այն, որպեսզի տեղ հասնելով՝ իրեն հետ ուղարկեն հայրենիք:

«Դուբայում նորմալ աշխատանք չկա, կանանց տանում են՝ մարմնավաճառությամբ զբաղվելու և ստրկացնում են»,- դատարանում ասաց տուժողը:

Դուբայի օդանավակայանում տուժողը, ով բացի ռուսերենից, այլ օտար լեզվի չի տիրապետում, աղջիկներից մեկի օգնությամբ զանգահարել է Երևանում գտնվող Բավականին և ասել, որ վիզան կորցրել է:

 Դրանից հետո նրան է զանգահարել Հերիքնազը, ով, ըստ նախնական պայմանավորվածության, «Ռուսաստանում» պետք է իրեն դիմավորեր, և ասել է` «մի վախեցիր, ամեն ինչ լավ կլինի»: Նա նաև ասել է, որ  գումար կուղարկի իրեն՝ սննդի և հեռախոս գնելու համար, որպեսզի կապի մեջ լինեն:

Հերիքնազը խոստումը կատարել է, գումար է ուղարկել՝ մոտ 100 դոլար: Դրանով էլ տուժողը սնունդ է գնել և հեռախոս, սակայն բջջային հեռախոսի քարտ չի գնել, որպեսզի կարողանա խոսել:

Տուժողը հաջորդ օրը վերադարձել է Հայաստան, որտեղ նրան դիմավորել է ամբաստանյալի քույրը:

Ի  վերջո, տուժողը Հերիքնազի հետ հեռախոսազրույցում հարցրել է, թե Դուբայում ինքը որպես ի՞նչ էր աշխատելու, և ստացել պատասխան. «Գիշերը գնալու էինք, առավոտը գայինք»:

Պաշտպանական կողմի այն հարցին թե, ինչո՞ւ այսքան տարի անց է միայն տուժողը բարձրաձայնում այդ մասին, վերջինս ասաց, որ 3 տարի ոչ մեկին ոչինչ չի ասել, մտածել է մորաքույրն է, թյուրիմացություն է եղել, սակայն երբ պարզել է, որ Հերիքնազի քույրը իր մորից պահանջել և ստացել է Դուբայ մեկնելու տոմսի գումարը, այդ ժամանակ էլ ասել է: