Փաստ ինֆո

Ամանորյա արձակուրդից անմիջապես հետո` աշխատանքային հենց առաջին օրը, Առողջապահության նախարարությունը հայտարարեց Քաջարանում հեպատի-C-ի վարակի տարածման մասին:

Նման շտապողականությունը պատահական չէր, քանի որ վարակի մասին այստեղ շուրջ 1 ամիս առաջ էին իմացել, բայց, ինչպես դա սովորաբար լինում է, որոշել էին լռել, մինչև որ փաստն այլևս թաքցնելն անհնար դարձավ:

Հայտարարվեց նաև, որ Առողջապահական պետական տեսչության կողմից նյութեր են նախապատրաստվել՝ վարչական վարույթ հարուցելու համար:

Անցավ 10 օր, նախարարությունում ասուլիս հրավիրվեց, որի ընթացքում դարձյալ հայտարարվեց, որ տեսչությունում վարույթ է հարուցված: Այսինքն` 10 օրվա ընթացքում կատարվել էին լաբորատոր հետազոտություններ, հարուցվել էր քրեական գործ, բայց տեսչության վարույթն ինչպես հարուցվել էր, այնպես էլ մնացել է նույն տեղում:

Առողջապահության փոխնախարար Վահան Պողոսյանն էլ լրագրողներին տեղեկացրեց. «Ես եղել եմ Քաջարանում, տեղում ծանոթացել իրավիճակին։ Մարզպետարանում մարզպետի և շահագրգիռ մարմինների հետ խնդիրը քննարկվել է»։

Տարօրինակ է, սակայն, փոխնախարարը որևէ կերպ չհիշատակեց այս պատմության հիմնական կողմի` հիվանդանոցի ղեկավարության մասին:

Տարօրինակ չէ՞ արդյոք`  փոխնախարարը հիվանդանոցի հարցով հասնում է Քաջարան, իսկ հիվանդանոցի տնօրենը նրա հետ չի էլ հանդիպում:

Ավելին` պարզվում է տասնյակ հիվանդների վարակման համար պատասխանատու անձը` հիվանդանոցի տնօրենը, իրականում «փախած է» և Վահան Պողոսյանն այդ մասին շատ հանգիստ հայտարարում է հունվարի 23-ի ասուլիսում` հայտարարելով, որ «Քաջարան բժշկական կենտրոն» ՓԲԸ-ի տնօրեն Վարդան Ավագյանը դեռևս սեպտեմբերին համապատասխան որոշմամբ գործուղվել է վերապատրաստման, վերադարձել է և ինչ-որ հիվանդության պատճառով չի ներկայացել աշխատանքի, իսկ հիմա Հայաստանից բացակայում է:

Թե երբ է տնօրենը հաջողացրել ճողոպրել Հայայստանից ու միաժամանակ նաև՝ պատասխանատվությունից, թերևս այնքան էլ կարևոր չէ: Առանց դրա էլ պարզ է, որ դա հերթական անգամ հնարավոր է դարձել որոշ անպատասխանատու պատասխանատուների շնորհիվ:

Քաջարանի վարակի մասին պաշտոնապես հայտարարելու օրվանից անցել է արդեն 15 օր, բայց առողջապահության նախարարությունում չեն գտել մեկին, ով պատասխանատու է կատարվածի համար, անգամ կարգապահական տույժի կամ նույնիսկ նկատողության չեն արժանացրել հիվանդների անվտանգության համար պատասխանատու նույնիսկ մեկ բուժաշխատողի:

Դե իսկ տնօրենի անհետացման մասին այնպես են խոսում, ասես դա այդպես էլ պետք է լիներ: Եվ ինչու պիտի տնօրենը նստեր սպասեր մինչև իրեն պատժեն: նա կվերադառնա, երբ վտանգը կանցի, երբ կուժն ու կուլան կկոտրվեն իր շարքային աշխատակիցներից մեկ- երկուսի գլխին, հետո կվերադառնա ու կշարունակի վայելել իր աթոռը, կարծես ոչինչ էլ չէր պատահել:

Սա, ի դեպ, առաջին անգամը չէ, որ բուժհիմնարկներում տեղի ունեցած հանցանքների համար պատասխան են տալիս լավագույն դեպքում ստորին օղակների աշխատակիցները, իսկ երբեմն էլ` ոչ ոք:

Բավական է հիշել միայն Արմավիրի հիվանդանոցի տնօրեն, արդեն իսկ մեկ մարված, մեկ չմարված դատվածություն ունեցող Նշան Գևորգյանին, ում մի քանի հիվանդների մահվան համար մեղավոր ճանաչելով հանդերձ՝ դատարանն այդպես էլ դատավճռով չսահմանափակեց նրա` բժշկական գործունեությամբ զբաղվելու կամ որոշակի պաշտոններ զբաղեցնելու իրավունքը:

Արդյունքում՝ ամեն անգամ` պայմանական ազատմամբ, համաներմամբ, բժիշկը վերադառնում է հիվանդանոց ու նոր հիվանդի մահվան պատճառ դառնում:

Վերջին անգամ Նշան Գևորգյանին մեղադրանք առաջադրվեց 2014 թվականի փետրվարի 25-ին այն բանի համար, որ նա հրաժարվել էր անվճար բժշկական սպասարկման ծրագրով նախատեսված «կեսարյան հատում» վիրահատությունը կատարել` առանց դրա դիմաց նախապես գումար ստանալու:

Արդյունքում` հղի կինը մահացել էր, բժիշկը` հերթական անգամ հայտնվել ամբաստանյալի աթոռին:

Հարց է ծագում` ինչպե՞ս է ստացվում, որ որոշ բժիշկների ու հիվանդանոցների տնօրենների հաջողվում մշտապես խուսափել պատասխանատվությունից: Պատասխանը պարզ է` ունեն հզոր հովանավորներ:

Դիցուք, Քաջարանի հիվանդանոցի տնօրենի դեպքում դա թերևս նրա պաշտոնյա եղբայրն է. Ոստիկանության Սյունիքի մարզային վարչության պետ, ոստիկանության գնդապետ  Վախթանգ Ժորայի Ավագյանի ու հիվանդանոցի տնօրեն Վարդան Ժորայի Ավագյանի ազգանունների ու հայրանունների համընկնումները հազիվ թե պատահականություն լինեն:

 Հեղինակ՝ Նելլի Դանիելյան