Փաստ ինֆո

Կենցաղն է ստիպել, թե միջանձնային հարաբերություններն են բնականոն հունից շեղվել, դժվար է ասել, բայց Լարիսա Գևորգյանի և Վանաձոր քաղաքի Տիգրան Մեծ պողոտայի թիվ 54 շենքի իր դռնկից հարևանների՝ Արարատ Եսայանի և նրա ընտանիքի անդամների ջուրը նույն առվով չի գնացել: Օրինակ, 2009 թ. հուլիսի 5-ին` ժամը 18։00-ի սահմաններում, հիշյալ շենքի շքամուտքի մոտ հանդիպելով տուն վերադարձող Եսայանների ընտանիքին` Արարատ Եսայանին, նրա կնոջը` Մարգարիտա Ղազարյանին, և աղջիկներին` Աշխեն և Էմմա Եսայաններին, Լ.Գևորգյանը վերջիններիս հասցեին վիրավորական արտահայտություններ է արել «անպարկեշտ ձևով ստորացրել է նրանց պատիվն ու արժանապատվությունը»։

Գործն ընկել է դատարան:

Առաջին ատյանի դատարանի 2010 թ. հունվարի 22-ի դատավճռով հաստատվում է Լ. Գևորգյանի մեղքը ու որպես պատիժ նրա վրա դրվում է 200 հազար դրամի տուգանք: Իսկ Վերաքննիչ դատարանն էլ, իր հերթին, 2010 թ. մայիսի 18-ի որոշմամբ հաստատում է Առաջին ատյանի դատարանի դատավճիռը:

Բայց Վերաքննիչ դատարանի կողմից այդ դատավճիռը կայացնելու ճիշտ նույն օրը՝ 2010 թ. մայիսի 18-ին, ՀՀ Ազգային ժողովն ընդունում է օրենք «Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգրքում փոփոխություններ կատարելու մասին», որի 1-ին հոդվածի համաձայն` Հայաստանի Հանրապետության 2003 թ. ապրիլի 18-ի քրեական օրենսգրքի 135-րդ և 136-րդ հոդվածները ճանաչվում են ուժը կորցրած։

Լ. Գևորգյանը գրում է վճռաբեկ բողոք: Բողոքաբերը նշում է, որ իրեն առաջադրված մեղադրանքը հիմնավորող ապացույցներ են դիտվել գործով տուժողների, ինչպես նաև իր տանը ժամանակավոր աշխատանքներ կատարած անձանց ցուցմունքները։ Բողոքի հեղինակը փաստարկել է, որ, ի տարբերություն իր ցուցմունքների, այդ անձանց ցուցմունքների միակողմանի լինելն ակնհայտ է, մինչդեռ ապացույցները պետք է գնահատվեն և արժեք ստանան ոչ թե դրանց քանակով, այլ արժանահավատությամբ, ապացուցողականությամբ։ Նա նաև նշել է, որ ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանի 2010 թ. մայիսի 18-ի դատական ակտով թույլ են տրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի մի շարք հոդվածների խախտումներ, որոնք հանգեցրել են ՀՀ Սահմանադրությամբ ամրագրված իրավունքի խախտման։

Վճռաբեկ դատարանը քննելով այս գործը նախ հարց է բարձրացնում, թե արդյոք ենթակա՞ է «Լ. Գևորգյանը քրեական պատասխանատվության այն դեպքում, երբ նրա վերաբերյալ դատական ակտեր կայացնելուց հետո ուժը կորցրած է ճանաչվել նրան մեղսագրված՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 136-րդ հոդվածը»։

Պատասխանի համար հղում է արվում ՀՀ քրեական օրենսգրքի 13-րդ հոդվածի 1-ին մասին, որով սահմանվում է, որ «Արարքի հանցավորությունը վերացնող, պատիժը մեղմացնող կամ հանցանք կատարած անձի վիճակն այլ կերպ բարելավող օրենքը հետադարձ ուժ ունի»: Բացի այդ, Վճռաբեկ դատարանը արձանագրում է, որ «նախքան Լ. Գևորգյանի վերաբերյալ վերջնական դատական ակտի կայացումը նրան մեղսագրված՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 136-րդ հոդվածի 2-րդ մասն ապաքրեականացվել է։ Այսինքն՝ նախքան Լ. Գևորգյանի նկատմամբ վերջնական դատական ակտի կայացումը տեղի ունեցած օրենսդրական փոփոխություններից բխում է, որ Լ. Գևորգյանի արարքում հանցակազմ չկա։

Ելնելով գործին առնչվող այս և էլի մի շարք հանգամանքներից և ղեկավարվելով ՀՀ Սահմանադրության և քրեական դատավարության օրենսգրքի համապատասխան հոդվածներով՝ Վճռաբեկ դատարանը որոշեց բողոքը բավարարել և գործի վարույթը կարճել` հանցակազմի բացակայության պատճառով։