Փաստ ինֆո

Երևանում հանրային տրանսպորտով երթևեկությունը իսկական սթրես կամ էքստրիմ է դարձել քաղաքի բնակիչների համար, ու խոսքն այս դեպքում ամենևին էլ 100 դրամանոց ունենալու կամ QR կոդերի մասին չէ։ Եթե անգամ հաջողել եք հարևան խանութի «Սուսան տոտայից» կամ որևէ հարազատից վերջին 100 դրամանոցը «պոկել» կամ էլ QR կոդ վերցնել տերմինալից՝ դեռ փաստ չէ, որ առավոտյան դասի կամ աշխատանքի գնալիս կկարողանաս վճարում կատարել ու հասնել նշանակակետին, որովհետև ամենամեծ հարցն այն է, թե կկարողանա՞ք առհասարակ ավտոբուս բարձրանալ։

«Փաստինֆոն» արձանագրել է, որ առավոտյան կամ երեկոյան ժամերին ավտոբուսներն հաճախ այնքան ծանրաբեռնված են մոտենում կանգառներին, որ մի շարք կանգառներում կանգ են առնում, միայն ուղեւորի իջնելու դեպքում։ Եթե անգամ կանգնում են, ապա այնքան լիքն են, որ սպասողների համար անհնար է լինում բարձրանալ ավտոբուս։ Ասել, որ վերադարձել ենք 90-ականներում, կնշանակի ոչինչ չասել։

Ստացվում է՝ քաղաքապետարանը, տրանսպորտային բարեփոխում ասելով, հասկանում է միայն գումարի հավաքման գործընթացը, իսկ մարդկանց սպասարկելու առումով որևէ բարեփոխված իրավիճակ պարզապես չկա։ Ավելին, քաղաքապետարանի խոսնակը նոյեմբերի 1-ից սկսած սիրով ու հպարտությամբ հրապարակում է, թե 100 դրամանոցներով կամ QR կոդերով երթևեկելու պահանջն ուժի մեջ մտնելուց հետո օրական քանի միլիոն դրամ է ավելի հավաքվել, բայց թե քանի լրացուցիչ շարժակամ է մտել թողարկվել՝ այս մասին, որևէ խոսք չկա։ Չգիտես ինչու՝ քաղաքապետարանում, կարծում են, որ միասնական տոմսային համակարգի բարեփոխումը աստիճանաբար կարող է լինել միայն դրամահավաքության առումով, բայց քաղաքացիների սպասարկման առումով տոտալ հետընթաց է, մարդիկ երթևեկում են իրար վրա լցած, եթե, իհարկե, հաջողում են ինչ-որ «հրաշքով» հայտնվել ավտոբուսում։

Աղբյուր` Փաստինֆո