Փաստ ինֆո

«Ալիևը, հերթական անգամ, միջազգային հարթակում նվաստացրեց Փաշինյանին, ըստ էության, հայտարարելով, որ, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքը» ձեռք բերելու գաղափարն իր սեփական նախաձեռնությունն է, իսկ ինքն իրավունք ունի նախաձեռնելու այն, ինչ ուզում է»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է ազատամարտիկ Հովհաննես Մուրադյանը` անդրադառնալով նախօրեին Մոսկվայում տեղի ունեցած ԵԱՏՄ նիստի ընթացքում Ալիև - Փաշինյան լեզվակռվին։

Հովհաննես Մուրադյանը նկատում է՝ ի՞նչն է սխալ ասել Ալիևը.«Այդ բանավեճից տպավորություն ստացա, որ ճղճղան ձայնով Փաշինյանին պատասխանում է բավականին ինքնավստահ, լուրջ և իրավիճակին լիարժեք տիրապետող քաղաքական գործիչ Ալիևը։ Նա ասում է՝ ի՞նչ շրջափակման մասին է խոսքը։ Այո, ես անցակետ եմ տեղադրել Լաչինի միջանցքի հարևանությամբ՝ հայ – ադրբեջանական սահմանին և այդ անցակետը բաց է՝ այնտեղից դուրս գալ ցանկացող, ինչպես նաև՝ շտապ բուժօգնության կարիք ունեցողների համար։ Իսկ, եթե դու ցանկանում ես այդ անցակետով բեռներ և հումանիտար օգնություն ուղարկել Ադրբեջանում ապրող ազգությամբ հայ բնակիչներին, ապա մուծիր անցակետում սահմանված պետական տուրքն ու անցկացրու քո ապրանքը, ինչի՞ ես եկել աղմուկ բարձրացնում, իսկ ավելի հստակ նա ասաց՝ պետք չէ այս հարթակն օգտագործել չհիմնավորված մեղադրանքների համար»։

Հարցին՝ ինչո՞վ է պայմանավորված Ալիևի այսօրինակ գերինքնավստահությունը, Հովհաննես Մուրադյանը պատասխանում է՝ նրան կերակրում են, որ տոներին մորթեն. «Ալիևը հավատացած է, որ իր և հոր՝ Հեյդար Ալիևի վաղեմի երազանքի իրականացմանը հինգ է պակաս։ Վստահ եմ, այս խաբկանքի իրականացման գործում զգալի մասնակցություն է ունեցել նաև Ռուսաստանի Դաշնությունը, ով արդեն, կարելի է ասել, հաջողությամբ ավարտին է հասցրել Ուկրաինայում իր առջև դրած ռազմական խնդիրը։ Բախմուտի գրավումը հենց այդ մասին է վկայում։ Ի՞նչ է կատարվում Ալիևի հետ՝ նա, համարյա, կորցրել է իրականության հետ կապը։ ԵԱՏՄ նիստին մասնակցելու նրա որոշումը հենց այս մասին է վկայում։ Չի բացառվում, որ «հաղթանակի» վերջին ակորդը խբելու համար, նա նախահարձակ լինի Հայաստանի վրա՝ գրավելու, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքը», որի մասին, այսօր տեղի ունեցած լեզվակռվի ընթացքում, հայտարարեց ինքը, թե դա իր սեփական նախաձեռնությունն է։ Բնական է, որ այդ նախաձեռնությունը դեմ է՝ ինչպես Ռուսաստանի Դաշնության, այնպես նաև՝ Իրանի Իսլամական Հանրապետության պետական շահերին։ Հետևաբար, եթե Ալիևը գնա այդ քայլին, Իրանն անպատասխան չի թողնելու այդօրինակ սադրանքը և միանալու է Սյունիքում տեղի ունեցող ռազմական գործողութուններին»։

Վերլուծելով թուրքական հնարավոր դերակատարությունը` ազատամարտիկն ընդգծում է՝ այս ամենին, անկասկած, անտարբեր չի կարող նայել Թուրքիան, որտեղ այսօր Արտաքին Գործերի նախարար Չավուշոօղլուն պարզ կերպով հայտարարել է, թե «Զանգեզուրի միջանցքը» թուրքական պատմական հող է և այն վերադառնալու է Թուրքիային. «Հետևաբար, միանալով փոքր եղբայր Ադրբեջանին՝ ընդդեմ Հայաստանի և Իրանի Իսլամական Հանրապետության, տարաշրջանում մեծամասշտաբ պատերազմի ռեալ վտանգ է ստեղծվելու, որի պարագայում, Ռուսաստանի Դաշնությունը ևս անմասն չի մնալու։ Նկատենք, որ ՌԴ-ն երբեք չի հրաժարվել Հարավային Կովկասում իր ազդեցությունը կորցնելու հեռանկարի հետ և հիմա, երբ նա, արդեն, Ուկրաինայում, կարելի է ասել, ավարտել է իր անելիքը, միանաալու է այստեղ տեղի ունեցող ռազմական գործողություններին։ Եթե սրան էլ գումարենք այն քաղաքական իրավիճակը, որ այս պահին տիրում է Թուրքիայում և էլ ավելի է սրվելու մայիսի 28-ի նախագահական ընտրությունների երկրորդ փուլից հետո՝ Էրդողանի հավանական հաղթանակով, վերաճելով քաղաքացիական պատերազմի, որովհետև Էրդողանի ամերիկյան ուժերից հովանավորվող մրցակիցն առանց քաղաքացիական բախումների չի ընդունելու իր պարտությունը, ապա պատկերը լիարժեք պարզ է դառնում»։

Բանախոսը նկատում է՝ բոլորովին հեռու չէ այն օրը, երբ Հայաստանը կմտնի վճռական և վերջնական մարտի մեջ՝ հետ բերելու կորցրածը. «Չեմ կարող ասել, թե այս պատերազմը հեշտ է անցնելու մեզ համար։ Բայց դրանից հաղթանակով և արժանապատիվ դուրս գալու միակ ելքը՝ անցյալի սխալներից դասեր քաղելն է։ Այստեղ՝ Հայաստանում, իսկ ավելի կոնկրետ՝ հենց Սյունիքում, բախվելու են գերտերությունների շահերը։ Մի կողմից՝ Թուրքիան և Ադրբեջանը, մյուս կողմից՝ Իրանի Իսլամական Հանրապետությունն ու Ռուսաստանի Դաշնությունը, որպես տարածաշրջանային ակտիվ խաղացողներ, պայքարելու են աշխարհաքաղաքական այս կարևոր խաչմերուկում իրենց ազդեցության գոտիները չկորցնելու և ամրապնդելու համար։ Այստեղ իրենց շահերն են փորձում պաշտպանել նաև հավաքական Արևմուտքն ու նրան սպասարկող երկրները։ Չեմ խոսում այն մասին, որ հայաստանյան օրվա իշխանություններն առ ոչինչ են այս մեծ խաղում։ Նրանք ի վիճակի չեն պաշտպանելու Հայաստանի ազգային և պետական շահը։ Հետևաբար, չեմ բացառում, որ ամենավճռական պահին այստեղ՝ Հայաստանում, ներքաղաքական անսպասելի զարգացումներ տեղի ունենան, օրինակ՝ Ազգային ժողովի ընդդիմադիր ֆրակցիաների պատգամավորները, մեկ մարդու նման, վայր դնեն իրենց մանդատները՝ ներքաղաքական ճգնաժամ ստեղծելով օրվա ապաշնորհ իշխանության համար։ Այստեղ է, որ կարող է իրականություն դառնալ գերինքնավստահ Ալիևի ամենավատ երազը՝ հայկական ռևանշը։ Եվ, եթե, Հայաստանում լավ են սերտել անցյալի դառը դասը, իրավիճակը կարող է, նույնիսկ, անակնկալ մատուցել մեզ… Մնացածը՝ սպասենք և հուսանք»,- ամփոփելով զրույցն, ասում է մահապարտ ազատամարտիկ Հովհաննես Մուրադյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո