Փաստ ինֆո

Նախկինում ՀՀ փոխվարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող Տիգրան Ավինյանի անունը քաղաքապետարանային գործունեության համատեքստում առավել հաճախ է շոշափվում, քան՝ նախորդ գործունեության շրջանում։ Այն, որ նա իբրև Երևանի փոխքաղաքապետ իր համակարգման ոլորտներում ակտիվ է, նորմալ է, սակայն երբ շարունակ երևանցու ականջին հնչում է, որ ահա՛ հենց նա է ապագա քաղաքապետը, մի տեսակ անհարմար վիճակ է ստեղծում։ Իսկ ի՞նչ գիտեք, որ նա է։ Երևանցու ընտրությունն է որոշում, թե՝ ով է լինելու ՈՒղղակի տարօրինակ էր այն աճապարանքը, որ դեռ Երևանի ավագանու ընտրությունից մեկուկես տարի առաջ հանձինս նրա՝ հայտարարվեց ներկա իշխանության թեկնածուի անունը, իսկ որոշ ժամանակ անց՝ հաջորդեց նշանակումը փոխքաղաքապետի պաշտոնում։

Խնդրահարույց է նաև այն, որ հաճախ գործից, աշխատանքից առաջ է ընկնում փիարը, մինչդեռ հակառակը պիտի լիներ՝ պիտի մայրաքաղաքային հրատապ ու կարևոր, մեր համաքաղաքացիներին մտահոգող խնդիրներըը լուծվեին, նոր որպես ի կատար ածված փաստ ներկայացվեին։ Մանավանդ, ներկա իշխանության նախընտրական խոստումների շրջանակում արդեն պիտի վերակառուցված լիներ Երևանի ճոպանուղին, իսկ Աջափնյակի մետրոկայարանը կառուցված․․․ և էլի բազմաթիվ խոստումներ և պիտիներ՝ մայրաքաղաքի մաքրությունից սկսած․․․

Կամ՝ ասացեք խնդրեմ, պարտադի՞ր է, որ ավտոբուսների նոր խմբաքանակի մասին տեղեկատվությունն ուղեկցվի հոլովակով, ուր տեղեկատվությունից ավելի՝ անձի փիարն էլի առաջ է ընկնում։ Երևի շուտով ոչ միայն ցամաքում, այլ նաև՝ օդում և ջրում՝ ֆոտոսեսիաների ուղեկցությամբ։ Ի վերջո, քաղաքական սուր և փխրուն ժամանակներում քաղաքային տնտեսությունը պիտի հանգիստ իր գործն անի՝ ցցուն վիճակներից խուսափելով։

Այս դեպքում, սակայն արտաքին ճակատում՝ գոյաբանական սուր և լարված իրավիճակներում իշխանությունը միաժամանակ պարբերաբար զանգվածային ընկալման և ազդեցության /քաղաքային թեման այդ շրջանակում է/ տեղեկատվություն է նետում, բնականաբար, հատուկ է արվում՝ կարևոր թեմայից շեղելու միտումով․․․

Փոխքաղաքապետ Ավինյանը Հայաստանի պետականությունը խորհրդանշող հանրապետական հուշարձանի՝ կառավարության շենքի պատերին մեխած լապտերներն արդարացնում է՝ ասելով, թե՝ մեր երեխաները մեղավոր չեն և իրավունք ունեն երջանիկ մանկություն ունենալու, մենք նրանց մանկություն ենք պարտք և այլն։ Հարց է ծագում՝ այսօր Հայաստանում, Երևանում ապրող հայ երեխայի արյունն ու Արցախում ապրող հայ երեխայինը տարբե՞ր են, մենք՝ հայերս ինչպե՞ս և ո՞նց կարող ենք զուգահեռ իրականությունների մեջ ապրել, ո՞նց կարող է, օրինակ Հանրայինը չցուցադրել կես ամիս շրջափակման մեջ գտնվող մեր հայրենիքի մի հատվածի՝ Արցախի Վերածննդի հրապարակի հուժկու հանրահավաքը՝ չներկայացնելով արցախցու կամքն ու պայքարը։

Մեր զավակներին ամանորյա լույսերից ու հեքիաթից, իհարկե չպետք է զրկենք, բայց, ներեցեք, դեռևս տարիներ առաջ Հանրապետության հրապարակը տոնական առիթով /Լիոնի իր գործընկերների մասնակցությամբ հրաշալիորեն լուսավորվել էր բնավ ո՛չ կառավարութան-հուշարձան շենքն աղճատելով՝ քարերին լույսեր մեխելով։ Ժամանակակից տեխնոլոգիաներ կան, որոնց շնորհիվ հեռահար է լուծվում շենքերի գեղարվեստական լուսավորության ապահովումը։

Ի դեպ, քաղաքի, քաղաքային տնտեսության տարբեր բնագավառներում կուտակված խնդիրների, վերջին տարիներին Երևանում ամեն քայլափոխի իրականացվող անկանոն շինարարության, քաղաքաշինական լրջագույն հիմնահարցերի, տրանսպորտի ոլորտի օրեցօր ահագնացող խնդիրների մասին խոսելու շատ թեմաներ և առիթներ կան, սակայն հատկապես պատերազմից հետո, մեր պետության շարունակական նահանջի խորապատկերում այդ խնդիրները, որ անչափ կարևոր են, հարաբերականորեն երկրորդական պլան են մղված որպես՝ խաղաղ ժամանակների թեմաներ։

Աղբյուր` Փաստինֆո