Փաստ ինֆո

Քաղաքային իշխանության մասին խոսելիս առավելաբար «աղբահանություն» և «տրանսպորտ» բառերի գործածությունը և հատկապես՝ աղբահանությանը դոմինանտություն շնորհելը ներկա իշխանության «ֆիշկան» է։ Քաղաքի աղբահանությունը դժվարհաղթահարելի խնդիր դարձնելը և այն լուծելը։

Բայց սա մի գործ է, մի բնագիծ, որն ինքնըստինքյան պիտի արվեր և ապահովվեր՝ որպես քաղաքային իշխանության ամենօրյա անելիք ու պարտականություն։ Եվ երբեք այն չպետք է դառնար հպարտանալու առիթ ու հիմք։

Բայց եկեք՝ տեսեք, որ հեղափոխական իշխանությունը քաղաքի մաքրությունն ապահովելու հարցում, որը երևակայություն և մտքի թռիչք հաստատ չէր պահանջում, սկզբում այնքան անկարող եղավ, որ հետո, երբ աղբահանությունն իրականացնելու հարցի լուծումը վերջապես գտնվեց, աղբի և աղբատարների թեման քաղաքապետարանի բնորոշիչը դարձավ ու մնաց։ Ինչն ուղղակի ամոթ է։

Այսինքն՝ ավելը դարձավ քաղաքապետարանի դոմինանտը։ Ներկաների բուն գործառույթն էլ՝ ավլեմ-թափեմը։ Նոր-նոր նաև՝ ավտոբուսների պարկի համալրումը։ Բայց ոչ՝ տրանսպորտի ոլորտում բարեփոխումների իրականացումը։

Նախ՝ վերացրեցին բոլոր մասնագիտական խորհուրդները՝ քաղաքաշինական, գեղարվեստի․․․Ընդհանրապես, տպավորությունը, թե այս իշխանության համար մասնագետները գլխացավանք էին, աստիճանաբար հաստատվեց։ Իրենք մասնագետներից են փախչում, մասնագետներն՝ իրենցից։ Սկզբում, օվացիաներով, գլխավոր ճարտարապետի ինստիտուտը կարևորելով ճարտարապետ Արթուր Մեսչյանին հրավիրեցին, հետո՝ մի տեսակ՝ անհասկանալի՝ հեռացավ նա։ Իսկ նրա հեռանալուց հետո Երևանի գլխավոր ճարտարապետի ինստիտուտն ուղղակի վերացրեցին՝ ասես համառ պայքարում վերջապես հաղթանակ տարածի նման։

Ընդ որում, սա անելուն զուգահեռ Երևանում քանի գնաց ուժգնացավ վուլգար կառուցապատումը։ Երևի գլխավոր ճարտարապետը խանգարում էր, իսկ նրանից հետո՝ ազատություն ստացած՝ ո՞վ, որտե՞ղ, ի՞նչ ուզում՝ արագի մեջ կառուցում էր՝ բացարձակ հաշվի չնստելով «Քաղաքաշինության մասին» ՀՀ օրենքի հետ։ Այս համատեքստում քաղաքացիների ահազանգերն էլ անպատասխան էին մնում կամ ուղղակի գրավոր պատասխան էր տրվում, թե՝ կառուցապատման թույլտվությունն առկա է։ Եվ վերջ։ Քաղաքապետարանից որևէ ոլորտային մասնագետի խոսք, պատասխան չէր հնչում։

Բայց զուգահեռաբար՝ Երևանի բոլոր վարչական շրջաններում կաթսայատներն ու ավտոտնակները վերածվում էին տարածքում մի կերպ՝ «ռաժոկով» տեղավորվող տների ու բարձրահարկերի․․․Ինչ վերաբերվում է ինքնակամների դեմ պայքարին, ապա հսկայական ինքնակամների օրինականացմանը զուգահեռ, ասենք, Չարբախում կամ մեկ այլ արվարձանում մի ընտանիքի ապրուստ- փոքրիկ ինքնակամը հարայ-հրոցով, ոստիկաններով քանդվում, տերն էլ՝ ասֆալտին էր փռվում։ Եվ սա կոչվում էր ինքնակամների դեմ հեղափոխական պայքար։

Ընդհանրապես, ինչ սկսեցին, կիսատ թողեցին՝ օպերան սրճարաններից ազատագրումը սկսվեց և ավարտվեց մեկ-երկու սրճարանի ապամոնտաժմամբ․․․

Իրականում ամբողջովին սանացիայի ենթակա է քաղաքային իշխանությունը և առաջին հերթին՝ օրենսդիր մարմինը՝ ավագանու ինստիտուտը, որը դեռ չկայացած՝ անլրջացել է իմքայլականների օրոք։

Աղբյուր` Փաստինֆո