Փաստ ինֆո

Հակառակ պարագայում ո՞նց կարող էր վերջինս կառավարության նիստում հայտարարել, թե գնում ենք դեպի անկանխիկ գործառույթների, կանխիկ դրամը աստիճանաբար հանելու գործընթաց ենք սկսում և որ այսուհետ յուրաքանչյուր մարդու սմարտֆոնը վերածվելու է նրա նույնականացման քարտի։

ՈՒշագրավ է, որ վարչապետի այս տարօրինակ հայտարարությանը հետևեց կառավարության որոշ  անդամների՝ հաստատումները, որ ուղղակիորեն «կնքեցին ու ստորագրեցին» նրա միակողմանի  մտքերի ու դիտարկումների  տակ։

Երբ լսում ես նմանօրինակ աբսուրդային խոսակցություն կառավարության նիստում, ընդ որում, իմպերատիվ տոնայնությամբ, որքան էլ այդ գործընթացի մեջ լինես ու արդեն տևական ժամանակ թվայնացված ժամանակներին համահունչ ապրող, ուզում ես ուղղակի հակադրվել ու ասել, ես ի հեճուկս ձեր թվայնացման՝ աղբանոցն եմ նետում սմարտֆոնս, համակարգիչս և այսօրվանից հեռանում եմ այս համատարած ռոբոտացումից, չիպավորումից, գնում եմ դեպի բնությունը, դեպի սարերը, դեպի լեռները։  ՈՒր 90-ականների վերջի, այսինքն, էն վաղ շրջանի «Նոկիա»-ների դասից մի հին հեռախոս ունեմ՝  դա է լինելու իմ կապն աշխարհի հետ։ Նոթատետր, ճերմակ թուղթ ու գրիչ։ Եվ նամակներ եմ գրելու, թե՞ փոստատները փակելու գործընթա՞ց էլ ունեք աչքի առաջ։

ՈՒ մեկ էլ՝ էդ բոլորին արդեն սմարտֆոն եք նվիրե՞լ, որ համատարած թվայնացում եք պարտադրում։ Էս իշխանության ժամանակ ամե՞ն բան է պարտադրանքի ուժով լինելու։ Ի վերջո, ծիծաղելի է այն մերկանտիլ պատճառաբանությունը,   երբ թվայնացված հասարակության պարտադրանք որպես նշվում է կոռուպցիոն ռիսկը, կոռուպցիայի դեմ պայքարը։ Հետո սրան կհաջորդի արհեստական բանականության պարտադրանքը և մարդու անհատականությունը, տաղանդը, հանճարեղությունը կպարտադրեն համակարգչի կամ սմարտֆոնի մեջ փնտրել։ Իսկ այնտեղ միայն նույնականություն է, թեստավորում, թվայնացված անշնչություն, անսիրտ-անհոգի-անսեր-աններշնչանք․․․

Բնությունից և մարդասիրությունից հեռու՜-հեռու՜։ Ի վերջո, այս ամենը յուրահատուկ գեն ունեցող հայ տեսակի ոչնչացմանն է տանում։ Հեռու չգնանք, այսօր արդեն ճարտարապետական բուհերի դասախոսները դժգոհում են, որ ուսանողները մատիտով աշխատել չեն կարողանում, ամեն ինչ համակարգչով են անում միայն, ինչը հեռացնում է նրանց անհատականությունից։ Եվ ընդհանրապես, մարդն ինքն է ընտրում իր անձնական կյանքը։ Մեկը գիրք կարդում է՝ բացառապես թղթի հոտը զգալով, էջերը թերթելով ու նշումներ անելով, իսկ մյուսը՝ օնլայն ընթերցանությունն է կենսակերպ դարձրել, մեկը ճերմակ թղթի վրա պիտի ստեղծագործի անպայման, իսկ շատերս վաղուց համակարգչով ենք աշխատում։ Եվ տարիքը բնավ կապ չունի։ Աղասի Այվազյանն օրինակ, 70 տարեկանում սովորեց համակարգչով աշխատել և իր ստեղծագործությունները շարում էր, էլփոստով նամակներ ստանում ընթերցողներից։ Մեկ ուրիշը, շատ ավելի երիտասարդ՝ մերժում է համակարգիչը։ Ասել կուզի՝ ամեն մարդ մի անհատականություն է և կառավարության հրամանով ոչ մեկը չի փոխի իր կենսակերպը, կյանքի ռիթմը։ Ես ընկերներ  ունեմ, որոնք բջջային հեռախոսն ընդհանրապես  մերժում են։

Եվրոպական երկրները հումանիտարիզացիայի կարոտից են տոչորվում,  իսկ դուք եկել՝ բնականության կարոտից մեռնող Արևմուտքի ճանապա՞րհն եք պարտադրում մեզ։ Իսկ ի՞նչն է խանգարում, որ թվային և ավանդական՝ երկուստեք գոյություն ունենան, թե՞ դա էլ է գունավոր հեղափոխության պարտադիր ծրագրային պայմաններից։

«Յուրաքանչյուր եվրոպացի, յուրաքանչյուր մարդ պետք է գեթ մեկ օր լինի Հայաստանում, որպեսզի մաքրվի այդ երկրի հոգեւորության ամպերի տակ։ Հայաստանում ժամանակն է ստեղծում տարածությունը, եւ նա, ով այցելում է Հայաստան, թեկուզ մի փոքր, բայց անպայման հայ է դառնում»՝ այս խոստովանության հեղինակը աշխարհահռչակ սցենարիստ, ռեժիսոր և նկարիչ Տոնինո Գուերան է։ Այսինքն, Հայաստանն աշխարհի, ոչ միայն մեզ համար  է բնատաճար, ինչու՞ եք  դուք ուզում Հոգևոր Հայաստանը  դարձնել  թվայնացման օբյեկտ։

Սինգապու՞ր եք ուզում դառնալ, բայց նախ՝ ինքնիշխան, անվտանգ և պաշտպանված պետություն դառնալու գերխնդիր ունենք, ինչը ձեր՝ ներկաներիդ գոյության պայմաններում անհնար է։ 

Հեղինակ՝ Ա. Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո