Փաստ ինֆո

Ընդդիմության յուրաքանչյուր հանրահավաքից և երթից հետո որպես կանոն՝ սատանաներ որսալու հիմնական գործը թողած ԱԱԾ-ն և ողջ կազմով և մեկ հոգու պահպանության համար աշխատող ոստիկանությունը իրենց պարտքն են համարում մանրամասնորեն՝ «մարդ առ մարդ» հաշվել հանրահավաքի կամ երթի մասնակիցներին։ Հիմա, այնպես է ստացվել, որ երեկվա՝դեպի «Եռաբլուր»՝ 44-օրյա պատերազմում զոհվածների հիշատակը հարգելու համար «Հայաստան» դաշինքի կազմակերպած երթի հաշվարկի մեջ ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայությունը մասնակցի 12 հազար թիվ է նշել, իսկ ՀՀ ոստիկանությունը՝ 9000 անձ է հաշվել։ Խոստովանենք՝ 3000-անձի տարբերությունն այս դեպքում բավական մեծ է։ 

Ստացվում է, որ ոստիկանությունը ցանկացել է հաճոյանա՞լ ներկա իշխանության ղեկավարի՞ն, իսկ ԱԱԾ-ն առավե՞լ օբյեկտիվ է գտնվել։ Ընդհանրապես, ի՞նչ իմաստ ունի նման ներքին հաշվարկներ անելը, այն դեպքում, երբ ամեն օր ադրբեջան թշնամական պետության սադրանքներին, սահմանահախախտումներին, նրանց կողմից մեր քաղաքացիական անձանց առևանգումներին, մեր պետության մեջ իրենց դրոշը «տնկելու» դեպքերի հանդեպ՝ ձկան նման խուլուհամր իշխանություն, ԱԱԾ և ոստիկանություն ունենք։ Ի վերջո, ալիևյան հոխորտանքներին ունենք նիկոլյան 0 պատասխան։

Ի՞նչ է սա նշանակում, այն, որ Հայաստան պետության թշնամին ներկա իշխանության թշնամի՞ն չէ և վերջինիս հոխորտալից հայտարարությունները չե՞ն անհանգստացնում իշխանությանը ճիշտ այնպես, ինչպես չէին անհանգստացնում մեկ տարի առա՞ջ։ Այդ չանհանգստանալու հետևանքը չէ՞ր, որ 44 օր տևած պատերազմը մինչև վերջին օրը «հաղթում էինք» և «անսպասելիորեն» պարտվեցինք ու նույնքան անսպասելի՝ կապիտուլյացիոն պայմանագիր կնքվեց պահի իշխանության ղեկավարի ձեռքով։

Ընդհանրապես, ԱԱԾ-ն չունի՞ հիմնական և ամենօրյա գործառույթներ, բացի իրադրային հաշվարկներ կատարելը։ Ասենք, անզեն աչքով իսկ տեսանելի է, որ անցած երեք տարիներին և հատկապես կապիտուլյացիայից հետո Հայաստանը, մեր մարզերն ու Երևանը այլևս աչքի չեն ընկնում իրենց էթնիկ հայկական միատարրությամբ, ասենք, մենք տեղեկանում ենք, որ Ապարանի գյուղերում հողեր ու տներ են գնում համայնքին անհայտ ազգությամբ մուսուլմաններ, կամ՝ օտար երկրների բազմաթիվ քաղաքացիներով լի է Երևանը, ընդ որում, նրանք տուրիստներ չեն։ Ո՞վքեր են նրանք, որ ապրում են մեր կողքին։ Արդյո՞ք ԱԱԾ-ն կատարում է հետազոտություն, թե անցած 3 տարիներին Արցախի դեմ սանձազերծած պատերազմին ուղղակի և անուղղակի մասնակցություն ցուցաբերած երկրների քանի քաղաքացի է ելումուտ արել, ապրում, լրտեսություն անում, լրտեսական գործունեության քանի՞ դեպք է արձանագրվել։ ԱԱԾ-ն արդյո՞ք միայն սահմանափակ ներքին օգտագործման կառույցի է վերածվել։

Բա պետությու՞նը, հարգելի ԱԱԾ․․․

Ի դեպ, մի բան էլ շատ հետաքրքիր է, վերջին շրջանում ներկա իշխանությունները, այսինքն՝ պետական այրերը, նրանք, ովքեր պետբյուջերց են սնվում՝ մեր հարկերի հաշվին, մեր սերունդների ուսերին ծանրացնելով պարտքերի հսկայական բեռ, ոչ միայն այդ պարտքը զարգացման ծրագրերին չեն ուղղում , այլև իրենք իրենց պարգևատրում և բարձր աշխատավարձեր են տալիս։ Իրենց ո՞ր արածի համար։ Երկրի անվտանգությունը՝ 0-ական է, պետություն ենք՝ կրնկի վրա բաց դռներով ու բաց պատուհաններով։ Ընդ որում, և՛ իրական, և՛ վիրտուալ աշխարհներում ենք «մերկ ու բոբիկ»։

Եվ ահա այս իրավիճակում, զարմանք բան է տեղի ունենում՝ պետության գործադիր մարմնի ղեկավարը՝ վարչապետը /իբրև «Հայկական ժամանակ» օրաթերթ կամ՝ «Դարեսկիզբ» ՍՊԸ/՝ ՄԻԵԴ վճռով Հայաստան պետության դեմ դատ է շահում և եվրոներ ստանում Հայաստանի սուղ, բյուջեից, պարտք վերցրած գումարներից․․․

Կարո՞ղ էր, չէ՞ հայտարարել, թե՝ ես Հայաստանի Հանրապետության վարչապետն եմ, ես հրաժարվում եմ․․․բայց չէ, այդ մարդը Հայաստան պետությանը դեմ է։ Այստեղ ընդդիմադիր կամ իշխանություն լինելն անգամ էական չէ։

Աղբյուր` Փաստինֆո