Փաստ ինֆո

Հատկապես վերջին երկու՝ նիկոլական լակոտոկրատիայի ակտիվ «դեբոշներով» հագեցած օրերը պատահական չեն. նրանց պարագլուխը այս օրերի՛ն է հենց պարտադրված ԱԺ գալ՝ իր «իբր» կառավարության՝ «իբր» ծրագիրը ներկայացնելու:

Բայց քանի որ ո՛չ ներկայացնելու բան ունի, հետևում՝ դավաճանական քայլեր են սոսկ, ավեր ու ավար, մահ ու սերնդասպանություն, լակոտոկրատիայի պարագլուխն իր լակոտներին է հատ-հատ ասպարեզ բերում՝ խորհրդարանում թատրոն-թամաշա սարքելով, ինքն էլ՝ պուկ՝ փախչելով-գլուխն ազատում...

Դերակատարները պատահական չեն ընտրված՝ ահա լակոտոկրատիայի կարկառունը՝ «շիշ բռնող» մականունով, որոշ տվյալներով՝ բանակից ազատված, իր կենսագրության մեջ՝ «ծառայած», համարձակվում է ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանին դիմել ,,արա,,-ով և դեռ դժգոհում է, որ իր ճակատագրում այնքան կարևոր նշանակություն ունեցող շիշը, որը բռնելու շնորհիվ այսօր ինքը պատգամավորական մանդատ ունի, հանգրվանում է իր՝ «շիշ բռնողի» դեմքին։ Նիկոլի «շիշ բռնողի»։

Հանուն հայրենիքի հերոսական ճանապարհ անցած Սեյրան Օհանյանն ու՜ր, դու՝ ու՜ր՝ ընդամենը սա ասենք․․․

Հաջորդ դերակատարը դարձյալ անմիջական կապ ունի առաջնորդի քայլիստական «աքսեսուարների» հետ։ Սույնի անունն է՝ «ուսապարկ»։ Մեկը, որ իր գործընկերներին «ուսապարկ» անվանեց, և քանի որ ձգտումը մեծ էր նույնպիսինը դառնալու, այս տարի որպես սադրիչ-ուսապարկ համալրեց նրանց շարքերը։

Հիմա այսօր խնդրո առարկա ուսապարկը՝ Վահագն Ալեքսանյան անունով, ռեպլիկ է նետել, հայհոյել է տեղից ու նույնիսկ հարվածել ամբիոնից իջնող «Հայաստան» դաշինքի ներկայացուցիչ Վահե Հակոբյանին։ Այսինքն, նիկոլի ուսապարկը կենդանական «աքացի» է տվե՞լ Սյունյաց երկիրը ԱԺ-ում ներկայացնողի՞ն։ Ի՞նչ է սա նշանակում։ Սրանով փաշինյանական պարտվողականությունը ցույց է տալիս, որ թշնամու դեմ պարտություն կրելով և կապիտուլյացիոն պայմանագիր ստորագրելուց հետո էլ Սյունիքը թշնամուն նվիրելու պատրաստ լինելով հանդերձ՝ կարող են հաղթե՞լ քաղաքական ընդդիմադիրներին, ովքեր կռիվ են տալիս Սյունիքի համար՝ ընդհուպ բանտերում հայտնվելով որպես քաղաքական բանտարկյալներ․․․

Խորհրդարանական երեկն ու այսօրը փաստում են, որ հենց Փաշինյանը հայտնվում է Ազգային Ժողովում, նվազագույնը՝ հայհոյանքը, առավելագույնը՝ ծեծկռտուքը դոմինանտ են դառնում՝ ուղղակիորեն տապալելով նիստերը։ Այսպիսով` կառավարության ծրագիրը ներկայացրած Փաշինյանը «զրկվում է» իր ծրագրի հետ կապված ծրագրային հարցերին պատասխանելուց։ Պատասխանելուց և պատասխանատվությունից։

Հարկ է նշել, որ իրենց վարչապետի թիկունքը, հետույքը, պատիվը՝ միթե նույնը չէ, պահել-պահպանելու երդում տվածները երեկ ու այսօր քծնանքի շքահանդեսում հերթ էին կանգնել՝ իրենց ծիծաղելի դիմելաձևերով․․․

Այս կարևոր ճակատամարտում հերոսաբար մարտնչողների թվում էր նաև փաշինյանական թիկունքի աննկուն և ամպագոռգոռ մարտիկ՝ Վաչագանը Հակոբյան, որը մշտական ունի այս բնագծում, հետո՝ ևս մեկը՝ ավելի «սլիմ ու լայթս» տոնայնությամբ, որ չզլացավ անգամ ԶԼՄ-ներին հաթաթա տալուց։

Մի խոսքով՝ շատ են անձի պաշտամունքի ասպետները, դե, իսկ փաշինյանական բե-տե-եռ կանայք տվեցին անցան Տեր-Պետրոսյանի համապատասխան կոնտինգենտին։ Բայց քանի որ սրանք չարժեն նույնիսկ, որ իրենց անունները բարձրաձայնենք, ուստի թողնենք անհիշատակելի․․․

Իրականում վիճակը զարհուրելի է․ հայաստանյան և արտահայաստանյան ամենօրյա դիսկուրսը ՀՀ-ին սպառնացող կորստաբեր պատերազմի մասին է։ Պատկերացրեք՝ պատերազմի սպառնալիքի ու Հայաստանի կործանման կանխատեսումների ֆոնին ՀՀ Ազգային Ժողովում փաշինյանական իմքայլական մեծամասնության ճղճիմ կրքերը՝ իրենց առաջնորդին ծառայամտորեն քծնելու համատեքստում․․․ Նողկալի է․․․

Ինչ վերաբերվում է ընդդիմությանը։ Բարդ է, շատ բարդ է լինել ընդդիմություն, երբ իշխանությունդ ապազգային է։ Իշխանություն, որի համար տարածաշրջանային կատակլիզմների դեմ պայքարելու միակ զենքը «խաղաղություն» բառն է, քանզի հակառակ պարագայում համառ ջանքեր են պետք։ Իսկ կանխավ խաղաղասերի դիմակի տակ պատսպարված /էական չէ՝ կամավոր, թե՝ իր կամքին հակառակ/ ուղղակի կարելի է անպատասխանատու հայտարարություններ անել և քաշվել մի կողմ՝ օտարներին թողնելով երկրի պաշտպանությունը։ Իսկ եթե շատ սպառնան՝ էլի ու էլի կզիջեն, Հայաստանը շագրենի կաշի դարձրած․․․

Ընդդիմությունը պիտի ամեն դեպքում սադրանքի, չտրվի, քանի որ իր դիմաց կանգնածները մեկ անձի կողմից իրենց նվիրված իշխանության համար պատրաստ են վա-բանկ գնալու, պատրաստ են ամեն ինչի․․․

Այստեղ կցանկանայի հիշել և հիշեցնել ընդդիմության միացյալ առաջնորդ Վազգեն Մանուկյանի խոսքը, երբ նա ի պատասխան լրագրողի հարցի, թե՝ հանդիպման, բանակցության կգնա՞ք Փաշինյանի հետ, շատ հստակ ասել էր․ «Փաշինյանն ազգի դավաճան է, ես նրա հետ երբեք չեմ հանդիպի, հետը խոսելու բան չունեմ»։

Ընդդիմությունը մասնակցեց ընտրություններին և մանդատները վերցնելով անցավ խորհրդարանական պայքարին։ Ճի՞շտ արե՞ց, թե՞ սխալ, դժվար է դատել։ Առնվազն՝ վերջին օրերի իրադարձությունները հուշում են, որ ընդդիմադիրների /ներսում և դրսում/ պայքարը և՛ մարտավարական, և՛ ռազմավարական առումով կատեգորիկ քայլեր է պահանջում։

Սակայն մեկ բան հաստատ է՝ օրենքի դաշտում սրանց դեմ պայքարելը անիմաստ է՝ սրանք անօրեններ են, այդ է իրենց կարգախոսը։

Ի վերջո, ԱԺ-ում՝ Փաշինյանի յուրաքանչյուր մտածված ու կազմակերպած դեբոշ, տեսարան, ներկայացում, թատրոն՝ ընդդիմությանը և պետության ճակատագրով բոլոր մտահոգներին շեղելու համար են։ Թատրոնն ու թամաշան թողնենք իմքայլականներին ու փաշինյանասերներին․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո