Փաստ ինֆո

Իզուր չէ, որ վարչապետի աթոռից կառչածը շարունակաբար խոսում է վրեժի մասին։ Իրականության մեջ՝ այսօր նա ամբողջովին ծարավ է միայն վրեժի։ Եվ այն, որ հոգեխանգարմունքի մեջ ասում է՝ «եկել է քաղաքացու վրեժի ժամանակը» ուղղակի ստում է։

Քաղաքացին վրեժի կարոտ չէ։ Նա ի սկզբանե երազում էր արդար ու բարեկեցիկ երկիր, որպիսին 2018-ին խոստանում էր աթոռից կառչածը։ Հիմա ՀՀ պարզ քաղաքացին երազում է «առանց նիկոլ Հայաստան»՝ իր երեք տարի առաջվա կյանքը, երբ ապրում էր անվտանգ սահմաններով, պաշտպանված երկրում։ Երբ ազատ Արցախ ունեինք, որը չճանաչված պետություն լինելով, կայացել, զարգացել և իր պետական ինստիտուտներով արդեն ճանաչման ընթացքի մեջ էր։ Երբ Հայաստանի տնտեսությունը ոչ թե շարունակական անկում էր ապրում, այլ՝ կայուն զարգացման արդյունքում՝ ներդրումային բարենպաստ և հետաքրքիր երկիր էինք դարձել շատերի համար։

Ոչ թե քաղաքացին, այլ՝ ինքն է վրեժի կարոտ։ Ահավասիկ՝ գծուծ ու վրեժով լցված այս մարդը անգամ չհամբերելով, որ Սահմանադրությանը համահունչ՝ ՀՀ նախագահի կողմից ստորագրվի ԳՇ պետ նշանակելու հրամանագիրը, ԳՇ նոր պետի իր թեկնածուին՝ որպես արդեն նշանակված ԳՇ պետ է ներկայացրել։ Ընդ որում, պարզվում է՝ նախագահն էլ դեռ չի ստացել նրա հրամանագիրը։ Սա ուղղակի «դեմոնստրացիա» է, վրեժխնդրությամբ իր ուզածին հասնելու և դրա ցուցադրական արտահայտություն։

Այսպիսով, նա շարունակում է խախտել և շրջանցել ՀՀ Սահմանադրությունը և օրենսդրությունը՝ «Առաջնորդը ես եմ, բակլան խաշած եմ ցանում»՝ իրեն շատ սազական ասացվածքի տրամաբանությամբ։

Իսկ ինչու՞ չպետք է խախտի, չէ՞ որ պետության գլուխը համարվող ՀՀ նախագահը, որի հիմնական և բուն գործառույթը Սահմանադրության տառին հետևելն ու պետության մեջ սահմանադրականության ապահովումն է, ոչ միայն չի հետևում, այլև՝ ինքը չի կատարում այդ գործառույթը։ Վկան՝ ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ Օնիկ Գասպարյանի շուրջ ծավալվող հակասահմանադրական պատմությունը։

Ընդհանրապես, ողբերգական կացության մեջ է Հայաստանն այսօր, քանի որ պերմանենտ երերացող իր իշխանությունը ոստիկանական ուժերով պահող, այլևս ողջ կյանքում զրահաբաճկոնով ապրելու դատապարտված անձի համար պետությունը չէ առաջնահերթությունը, այլ՝ իր խղճուկ իշխանությունը ատամներով պահելը։ Եվ այն, որ նա պատրաստ է ավերակների վրա անգամ թագավորել, տեսանելի է ոչ միայն թշնամուն հանձնված Արցախում, Հայաստանի սահմանամերձ համայնքներում, այլև՝ Երևանի կենտրոնում՝ ոստիկանական ուժերի կուտակմամբ, դիպուկահարների՝ ժողովրդին ուղղված զենքերով, այսօր նաև՝ թաքուն մուտքերով ԱԺ ելումուտ անող երեսփոխանների վարքաբանությամբ։

Սրանց համար հայրենիքն իրենց աթոռների և աշխատավարձի միջակայքում է, դրա համար էլ՝ որպես թեկուզ սոխ ու սխտոր, որպես խառը կանաչի են մուտք գործում խորհրդարան։

Բայց սրանք այլևս հետաքրքիր չեն, քանի որ անցել է կեղծ «չիպոլինոներ» խաղալով մարդկանց խաբելու ժամանակը։ Հայաստանում Չիպոլինոն ֆեյք էր ի սկզբանե։

Իսկ Օնիկ Գասպարյանից և մյուս սպաներից՝ որպես զենքի ու գործի մարդիկ՝ այլ սպասելիքներ կային, կան․․․

Առավել համարձակ քայլերի։ Այլապես՝ մի տեսակ տպավորությունն այնպիսին է, թե՝ ԶՈՒ ահազանգող հայտարարությունը՝ վարչապետի և կառավարության հրաժարականի վերաբերյալ ոչ թե ահազանգ էր, այլև՝ ճանապարհային քարտեզ։

Աղբյուր` Փաստինֆո