Փաստ ինֆո

«Ես վեց տարեկան էի, երբ մեր այգում ընկած ականի հետ խաղացի ու կորցրեցի տեսողությունս։ Նույնիսկ այդ ժամանակ հեգնանքն ինձ չլքեց։ Պետությունը, որում ես ապրում եմ, ամեն դեպքում «անտեսանելի» է։ Այն քարտեզի վրա դժվարությամբ կգտնեք, այն չի ճանաչվել աշխարհի որևէ ժողովրդի կողմից։ Այցելելով Արցախ՝ կարող ես մերժվել հարևան երկրի կողմից, նույնիսկ եթե Էնթոնի Բուրդենի պես հայտնի հեղինակություն ես»,- գրել է ԱՀ ՄԻՊ Արտակ Բեգլարյանը՝ The American Conservative պարբերականում հրապարակված իր հոդվածում։ 

Արտակ Բեգլարյանն այսօր ծառայում է այդ անտեսանելի հանրապետությունում՝ որպես մարդու իրավունքների պաշտպան։ Երկու տարի առաջ պաշտոնը ստանձնելուց ի վեր իր գործն է դարձել՝ ցանկացած ոտնձգությունից պաշտպանել յուրաքանչյուր մարդու իրավունքները։
«Դա անհեթեթ, գրեթե անհնար առաքելություն էր պաշտպանել այն մարդկանց իրավունքները, որոնք միջազգային հանրության համար «գոյություն չունեն»։ Չնայած իմ հրավերներին, մարդու իրավունքների միջազգային խոշոր ոչ մի կազմակերպություն երբևէ չի այցելել մեր հանրապետություն՝ ստուգելու, թե ինչպես են երեխաների, կանանց, հաշմանդամների և այլ խոցելի խմբերի իրավունքները պաշտպանվում: Այս տարիներին ինքս ինձ մտածում էի՝ այս կույր աշխարհում արդյոք գոյություն ունե՞ն մարդու իրավունքներ»,- գրել է Արտակ Բեգլարյանը։

Հոդվածում մարդու իրավունքների պաշտպանը հիշեցնում է, որ սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանը Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի ռեժիմի, սիրիացի ու լիբիացի վարձկան ահաբեկիչների աջակցությամբ սկսեց համակարգված ու մասշտաբային ներխուժումները Լեռնային Ղարաբաղ՝ խախտելով 1994-ին հաստատված հրադադարը, որի պատճառով էլ այս հարցն այլևս չի կարող անտեսվել։ Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ հրադադար էր հայտարարվել, քաղաքացիական բնակչությունն անխնա թիրախավորում էր՝ ստեղծելով ճգնաժամ, որը դուրս է գալիս վերահսկողությունից:

«Ես կորցրել եմ տեսողությունս, բայց երբ լսում եմ ռումբի ձայնը՝ հասկանում եմ, որ օգտագործվում է արգելված կասետային ռումբ։ Ես կարող եմ դիպչել Շուշիի Սուրբ Ղանաչեցոց եկեղեցու կիսավեր պատերին, որը մեկ օրվա ընթացքում երկու անգամ ռմբակոծվեց, մինչ ներսում աղոթում էին քաղաքացիներն ու լրագրողները։ Ես կարող եմ զգալ կերոսինի հոտն ապաստարաններում, որտեղ հիմա մեր կանայք ու երեխաներն են պատսպարվել՝ սպասելով պատերազմի ավարտին»,- գրել է ՄԻՊ-ը։

Արտակ Բեգլարյանը՝ ՄԻՊ գրասենյակի գործընկերների հետ հավաքել են մարդու իրավունքների դեմ բռնություններն ու հույս ունեն՝ աշխարհը կդադարի կույր ձևանալ։

«Բայց ի՞նչ կասեք մարդու իրավունքների մասին։ Այս տարածքում կա՞ն մարդու իրավունքներ, արդյոք այստեղ երեխաները, կանայք, հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, Արցախի 75 հազար բնակչությունն իրավունքներ ունե՞ն։ Արդյոք Հայաստանի ու Ադրբեջանի ռազմագերիներն ունե՞ն իրավունքներ»,- գրել է Արցախի ՄԻՊ-ը և հավելել՝ հավատացել է, որ մարդու իրավունքները չեն բխում որևէ կառավարության կամ աշխարհաքաղաքական ձեռքսեղմումից, դրանք կախված չեն այն բանից, թե որ երկիրը նավթ ունի: Մարդու իրավունքներն ի ծնե են՝ գրել է Բեգլարյանը։

«Դուք կարող եք այս հողն անվանել Արցախի Հանրապետություն, կամ Լեռնային Ղարաբաղի վիճելի տարածք, կամ որևէ այլ բան։ Բայց այստեղ մարդիկ են ապրում, այստեղ հազարավոր տարիներ եղել է հին, քրիստոնյա ժողովուրդ, որին հիմա անխնա ռմբակոծում են, ավիրում ու ոչնչացնում։ Ես այլևս երբեք չեմ տեսնի։ Այստեղ շատ երեխաներ իրենց հայրերին նորից չեն տեսնի։ Բայց ես հույս ունեմ, որ դուք կարող եք սկսել տեսնել, թե ինչ է տեղի ունենում այստեղ»։

Աղբյուր` Փաստինֆո