Փաստ ինֆո

«Զգում էի, որ ինքնազգացողությունս լավ չէ, օրեր շարունակ խնդրում էի, որ ինձ թեստավորեն, պոլիկլինիկայից պոլիկլինիկա էի գնում, ասում էին լավ ես, կորոնավիրուս չես, ի վերջո իմ գումարներով թեստավորվեցի ու հաստատվեցին կասկածներս՝ թե ես, թե աղջիկս դարձել էինք կորոնավիրուսի վարակակիր», - «Փաստինֆո»-ին պատմեց կորոնավիրուսի ոդիսականի միջով անցած կինը՝ նշելով, որ մինչեւ իր մոտ կհաստատվեր վարակը ինքը շարունակել է ապրել իր առօրյա կյանքով, թեեւ դիմակով։

Այս ընտանիքի պատմությունը լավագույնս է ի ցույց դնում առողջապահության ոլորտի կազմակերպիչների ապաշնորհությունը, որը հենց աշխատանքների սխալ կազմակերպման հետեւանքով վարակը մեր քաղաքում շարունակում է տարածվել։

Այս հիվանդի պատմությունը ոչ առաջինն է, ոչ՝ վերջինը, ոչ էլ՝ միակը: Համավարակի, արտակարգ դրության պայմաններում այսպիսի ճակատագրերը բազմաթիվ են:

Նկատենք, որ մեր զրուցակիցը, հակամահաճարակային կանոններով սկսել է ապրել դեռեւս մարտի սկզբներից, երբ Հայաստանում արձանագրվեց առաջին դեպքը, թեեկ երկրի վարչապետն ասում էր՝ կորոնավիրուսն ում շունն է որ։

Բայց որ կրե՞լ է՝ ի՞նչ: Միևնույն է, դա նրան չի փրկել վարակվելուց: Այսինքն, հե՛նց դիմակ կրողն է վարակվել: Ինչպե՞ս՝ կհարցնեք: Ինքն էլ չգիտի, թե՝ ոնց է դա ստացվել: Հետո միայն սկսել է ենթադրել, որ վարակվել է շենքի պարետից: Քանի որ, պարետը կորոնավիրուսից մահացող հիվանդներից մեկն է եղել: Հարց է ծագում՝ տեղորոշում կոչվող ակցիան, որի օրենքն ընդունվեց մարտի վերջին, ինչի՞ համար էր արվել, արդյո՞ք ոչ նրա համար, որ կարողանային հեռախոսազանգերի և տեղորոշման միջոցով պարզել մարդկանց փոխշփումները: Այդ դեպքում, ինչու՞ չեն պարզել արդեն մահացած պարետի, այն էլ բազմահարկ շենքի, հետ շփվողներին, որ մեկուսացնեին: Չէ՞ որ ամպագոռգոռ հայտարարում էին, թե՝ մեկ հիվանդի ճակատագիր էլ որ կարողանանք փրկել, կարևոր գործ արած կլինենք:

Ընդունենք, այդ մեկ հիվանդը մեր հիշատակած անձն է, որի անունը չենք նշում: Նա մայիսից արդեն իրեն վատ է զգացել և անմիջապես դիմել է բժշկի: Պոլիկլինիկայում ասել են՝ նորմալ է: Բայց քանի որ նա իրեն «նորմալ» չի զգացել մի քանի անգամ անհույս պոլիկլինիկա դիմելուց հետո ինքնակամ մեկ այլ բուժհաստատություն է գնացել և որքան էլ ֆինանսապես տկար լինի՝ թոքերի ռենտգեն հետազոտություն է արել: Պարզվել է՝ երկկողմանի թոքաբորբ է տանում: Սա պարզել են, բայց թեստ անելու մասին՝ ոչ մի խոսք:

Երևի կապույտ արյունի՞ց է:

Հիվանդ կինը, որ խրված է կենցաղային խնդիրների մեջ, ստիպված գնում 40 հազար դրամ գումար է վճարում և թեստ հանձնում: Թեստը դրական է լինում, ասել է՝ օրեր շարունակ նա ապրել է, շփվել տարբեր մարդկանց հետ, բուժհաստատությունից-բուժհաստատություն գնացել՝ չիմանալով, որ կորոնավարարակիր է:

Իհարկե, այս դեպքում մենք գործ ունենք բարձր ինքնագիտակցություն ունեցող մարդու հետ, որն ինքնապաշտպանական բոլոր մեխանիզմներն աշխատեցնելով, կաշվից դուրս գալով կարողացել է պարզել իր վիճակը, ինքնամեկուսանալ, տնային պայմաններում բուժվել թոքաբորբից, գոնե ուշացումով չդառնալ նոր վարակի աղբյուր։

Ինքնամեկուսացել են ամբողջ ընտանիքով, իսկ այս ընթացքում ի՞նչ է արել իշխանությունը, առողջապահության ոլորտի պատասխանատուներն ի՞նչ են արել, չէ՞ որ ԱՀԿ-ն համապատասխան գումար հատկացնում է վարակակիրներին հայտնաբերելու, մեկուսացման մեջ գտնվողներին աջակցելու համար: Արդյո՞ք այդ գումարները տեղ հասնում են, հասցեական են լինում: Բնավ ոչ: Ոչ, քանի որ ինչպես այս իշխանությունների տեղորոշման նախագիծը, այնպես էլ՝ համավարակի դեմ պայքարին ուղղված մյուս բոլոր նախագծերը՝ իրազեկումից սկսած, դիմակներ բաժանելով ավարտած՝ ֆիկցիա են: :«Պակազուխա»…

Մինչ իշխանությունը համացանցում վարակի տարածման քարտեզն է տարածում և և դիմակներ բաժանում, կորոնավիրուսն ավելի մոլեգին է տարածվում: Քանի որ իշխանությունը չի թեստավորում խնդիր ունեցող քաղաքացիներին:

1000 դոլարի շրջանակում էլ հումանիտար թեստեր է ընդունում Վրաստանից, ինչն ուղղակի ամոթալի փաստ է: Կարելի էր նման վիճակի մեջ չհայտնվել, եթե քաղաքական իշխանությունը, ոլորտի պատասխանատուն կարողանար պատշաճ կազմակերպեր աշխատանքները, եթե հիվանդները ժամանակին ախտորոշվեն, մեկուսացվեն, ինքնամեկուսացվեն եւ ոչ թե հիվանդներն օրեր շարունակ ընկնեն դռնեդուռ եւ բուժօգնություն հայցեն։

Իշխանության անգործության և ապաշնորհության հետևանքով բազմաթիվ կյանքեր ենք կորցնում: Եվ ավարտը կարծես չի երևում:

Հեղինակ՝ Աննա Աթանեսյան

Աղբյուր` Փաստինֆո