Փաստ ինֆո

Ինքս իմ նկատմամբ ատելություն չեմ զգացել, բայց զգացել եմ թշնամանք ։ Այս մասին «Հայաստան-Արցախ-Ադրբեջան. վատ խաղաղությո՞ւն, թե՞ լավ պատերազմ» թեմայով քննարկմանն ասել է վերջերս Բաքու այցելած լրագրող, «Մեդիամաքս» լրատվական գործակալության գլխավոր խմբագիր Դավիթ Ալավերդյանը։

Նրա խոսքերով՝ «Շատերը հայ առաջին անգամ էին իրենց մոտ տեսնում։ Հենց այդպես էլ ասում են՝ առաջին անգամ ենք տեսնում ողջ հայի։ Ենթադրում եմ, որ մահացած էլ չեն տեսել։ Համենայն դեպս դա որպես կոմպլիմենտ էր հնչում։ 18 տարի հայ լրագրողները չեն մեկնել Ադրբեջան։ Եղել է մեկ դեպք 2009թ.-ին՝ հայտնի այցելությունն է Բուլբուլօղլիի, Սմբատյանի և Շվիդկոյի, բայց դա եղել է մեկ օրվա ընթացքում շատ արագ մտավորականների խումբ է մեկնել երեք հասցեներով, աշխատելու և շփվելու հնարավորություն չի եղել և դա կարելի է չհամարել։

Հենց այն հանգամանքը, որ սառույցը տեղից կոտրվեց, կարելի է նվաճում համարել։ Երկրորդ դրական հանգամանքը, որ կարելի է նվաճում համարել, այն է, որ արցախցի լրագրողը կարողացավ Արցախի անունից մեկնել Բաքու և որքան էլ զարմանալի է, ողջ, առողջ վերադառնալ: Նախկինում ադրբեջանցի լրագրողները միշտ հրաժարվում էին գնալ Արցախ. սա բացառիկ դեպք է: Երեկվա հրապարակումներից հասկացա, որ իրենք լուծումը գտել են և արդարանում են՝չէ՞ որ Արցախն էլ է մեր հողը, ինչո՞ւ պիտի ադրբեջանցի լրագրողը ոտք չդնի ադրբեջանական հող»։ Դավիթ Ալավերդյանը տեղեկացրեց, որ ադրբեջանցի լրագրողները եղել են Դիլիջանում և հավանել են կրթական համակարգը։

Ըստ Ալավերդյանի՝ տպավորություն ստեղծվեց, որ բոլոր այն անձինք, ում հետ Ադրբեջանում հանդիպել են այդ 4 օրվա ընթացքում, նախապես պատրաստված էին նաև քարոզչական տեսանկյունից և լիովին տիրապետում էին բոլոր այն պատասխաններին, որոնք պետք է տային։ Նա նաև նշեց, որ ադրբեջանական կողմը առայժմ որևէ հրահանգ չի ստացել՝ հասարակությանը խաղաղության պատրաստելու, բայց, եթե նման առաջադրանք լինի, ապա իրենք դա կանեն։ Ալավերդյանի կարծիքով՝ Բաքուն արևելյան, բայց շատ զարգացող, տպավորիչ քաղաք է, իսկ Ղուբա քաղաքի հարևանությամբ գտնվող կիսահրեական գյուղից տպավորիչ էր այն, որ դարպասների վրա եղել են վարդագույն քողեր, ինչը նշանակում է, որ այդ տներում ապրում են հարսնացուներ։

Ինչ վերաբերում է Ադրբեջանի կողմից զիջումների գաղափարին, Ալավերդյանն ասաց, որ պատրաստ են, բայց նրանք պատրաստ չեն խոսել և իրենց նույնիսկ ֆիզիկական ցավ է պատճառում Արցախի անկախության մասին ցանկացած հիշատակում։ «Իրենց պատկերացմամբ՝ ամենալայն ինքնավարությունն այն է, որ ասում են՝ մենք թույլ կտանք Արցախին ունենալ անվտանգության սեփական ուժեր, ներդրումներ կկատարենք, դպրոցներ և գործարաններ կկառուցենք և զարմանում էին, թե ինչու ենք ժպտում։ Մենք ժպտում էինք, որովհետև այդ ամենն այնտեղ արդեն արվում է՝ գումարած բանակը»,- ասաց Դավիթ Ալավերդյանը։

Հեղինակ՝ Իզաբել Սահակյան

Աղբյուր` Փաստինֆո