Փաստ ինֆո

Վերաքննիչ քրեական դատարանում դատավոր Կարեն Մարդանյանի նախագահությամբ այսօր կայացավ Ազգային անվտանգության խորհրդի նախկին քարտուղար, նախկին փոխվարչապետ, նախագահի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Արմեն Գևորգյանի գույքի վրա դրված կալանքի հարցով դատական նիստը։

Հիշեցնենք, որ հուլիս ամսին Դատախազությունը բողոքարկել էր Երևանի ընդհանուր իրավասության դատարանի` դատավոր Աննա Դանիբեկյանի նախագահությամբ կայացված դատական ակտը, ըստ որի` քննիչի կողմից Արմեն Գևորգյանի գույքի վրա կալանք դնելով` խախտվել է վերջինիս իրավունքը։ Այս որոշումը կայացնելով` դատարանը, սակայն, չէր պարտավորեցրել վերացնել խախտումը, քանի որ գործն արդեն ՀՔԾ վարույթում չէր։

«Փաստինֆո»-ի հաղորդմամբ`  Գլխավոր դատախազության ՀԿԳ վարչության ավագ դատախազ Հայկ Պետրոսյանն այսօր իր ելույթում նշեց, որ իրենց գնահատմամբ՝ Առաջին ատյանի դատարանի որոշումն օրինական, հիմնավորված եւ պատճառաբանված չէ։ Դատախազի խոսքով՝ դատարանն ընդհանրապես չի անդրադարձել դատական ծախսերի՝ հնարավոր հատուցմամբ պայմանավորված գույքի վրա կալանք դնելու անհրաժեշտությանը. «Նախաքննության տվյալ պահին հնարավոր չէր որոշել գույքի այն հստակ չափը, որը անհրաժեշտ կլիներ դատական ծախսերն ապահովելու համար։ Դրա ուժով քննարկող-սահմանափակող դատավարական միջոցը գործադրվել է համապատասխան սուբյեկտի ամբողջ գույքի վրա՝ հետագայում քրեաիրավական եւ քրեադատավարական հետեւանքների կիրառման անհնարինությունը բացառելու համար»։

Հայկ Պետրոսյանը նշեց, որ առկա պայմաններում մեղադրյալի գույքի վրա կալանք դնելը պայմանավորված է եղել բացառապես արդարադատության շահի գերակայությամբ. «Դատարանը նշել է, որ քննիչը պետք է մատնանշեր, թե որ գույքի վրա կալանք չդնելու դեպքում մեղադրյալը կարող էր այն թաքցնել, փչացնել կամ սպառել, մինչդեռ Քրեադատավարական օրենսգրքի 233-րդ հոդվածի 3-րդ մասով սահմանված է, որ գույքի վրա կալանք դնելու մասին որոշման մեջ պետք է նշվի կալանքի ենթակա գույքը, ինչպես նաեւ այն գույքի արժեքը, որին կալանք դնելը բավարար է քաղաքացիական հայցը եւ դատական ծախսերը ապահովելու համար։ Դակայն գույքի վրա կալանք դնելու մասին որոշում կայացնելիս  քննիչի տրամադրության տակ Գեւորգյանին պատկանող գույքի, դրանց արժեքի, դրամական միջոցների վերաբերյալ հստակ տեղեկություններ դեռեւս չեն եղել եւ չէին կարող լինել, հետեւաբար քննիչը չէր կարող կոնկրետ նշել կալանքի ենթակա գույքը»։

Հայկ Պետրոսյանն ընդգծեց՝ դատարանն անտեսել է, որ հանցավոր ճանապարահով ստացված գույքի, այդ թվում՝ եկամուտների օրինականացնելն ու Քրեական օրենսգրքի  190-րդ հոդվածով սահմանված արարքների կատարման արդյունքում ուղղակի կամ անուղղակի առաջացած կամ ձեռքբերված գույքի եւ դրա օգտագործման համար նախատեսված գործիքների չհայտնաբերվելու դեպքում այդ գույքին համարժեք այլ գույքի բռնագրավումը պարտադիր է։

Ելույթ ունեցավ նաեւ Արմեն Գեւորգյանի պաշտպան Էրիկ Ալեքսանյանը, ում խոսքով՝ քննիչի որոշումը ոչ իրավաչափ է, իսկ բողոքաբերի պնդումները՝ ոչ հիմնավոր. «Մեղադրյալի կամ կասկածյալի գույքի վրա կալանք դնելու նպատակներից յուրաքանչյուրը ներկայացնում է իրավական տարբեր բնույթ, բովանդակություն, հետապնդում է տարբեր նպատակներ եւ առաջացնում տարբեր հետեւանքներ, մինչդեռ քննիչը, իր որոշման մեջ մատնանշելով գույքի վրա կալանք դնելու բոլոր նպատակները, չի նշել, թե Արմեն Գեւորգյանի գույքի վրա կալանքը կոնկրետ որ նպատակով կամ նպատակներով է դրվել, իսկ դա միտված է ապահովելու այդ որոշման որոշակիությունը, ինչը տվյալ դեպքում ուղղակի բացակայում է»։

Էրիկ Ալեքսանյանի խոսքով՝ հատկանշական է, որ Արմեն Գեւորգյանի գույքի վրա կալանք է դրվել այն ժամանակ, երբ վերջինիս մեղադրանք էր առաջադրված դեռեւս Քրեական օրենսգրքի 332-րդ հոդվածով, այսինքն՝ արդարադատությանը խոչընդոտելու հոդվածով. «Ուստի հարց է առաջանում. արդյո՞ք նշված մեղադրանքի շրջանակում վարույթ իրականացնող մարմինը կարող էր  կալանք դնել ամբողջ գույքի վրա, հատկապես գույքի հնարավոր բռնագրավումը եւ գույքի հնարավոր բռնագանձումը ապահովելու համար»։

Ըստ պաշտանի՝ գույքի հնարավոր բռնագրավման նպատակով Արմեն Գեւորգյանի գույքի վրա կալանք չէր կարող դրվել, քանի որ հիշյալ հոդվածի սանկցիայով գույքի բռնագրավումը որպես լրացուցիչ պատժատեսակ նախատեսված չէ. «Երկրորդ նպատակով նույնպես չէր կարող դրվել, քանի որ Արմեն Գեւորգյանին վերաբերող հիշյալ հանցավոր արարքի կատարումը բացառում է դրա կատարման արդյունքում ուղղակի կամ անուղղակի կերպով որեւէ գույքի ստացման հնարավորությունը»։

Ինչ վերաբերում է մյուս նպատականերին, ապա ըստ պաշտպանի՝ քաղաքացիական հայց ապահովելու համար եւս կալանք չէր կարող դրվել, որովհետեւ այդ ժամանակ սույն գործի շրջանակում քաղաքացիական հայց հարուցված չի եղել. «Իսկ եթե կալանքը դրվել է դատական ծախսերը ապահովելու նպատակով, ապա քննիչը թույլ է տվել դատավարական խախտում, քանի որ չի նշել կալանքի ենթակա գույքը, ինչպես նաեւ գույքի այն արժեքը, որը կբավարարեր դատական ծախսերը ապահովելու համար։ Այսինքն՝ քննիչը փաստացի խախտել է Քրեական դատավարության օրենսգրքի 233-րդ հոդվածի 3-րդ մասով սահմանված իմպերատիվ պահանջը»,-նշեց պաշտպան Էրիկ Ալեքսանյանը։

Հեղինակ` Միլենա Խաչիկյան