Փաստ ինֆո

Փաստորեն, Նոր Հայաստանում էլ տարբեր հանցագործ շրջանակները շարունակում են գործարարներին թիրախավորել ու  հետապնդել, ընդ որում՝ իրենց հետևանքներով՝ ավելի վտանգավոր և մասշտաբային:

Ասենք, եթե նախկինում «տեցի կռուգի» կարգի՝  «ռազբոռկաներ» էին լինում, երբ դեմ հանդիման էին կանգնում  կողմերը՝ միմյանց դեմ էին ելնում կոնկրետ դեմքով անձինք կամ խմբեր, այսօր  «սամասուդը» փորձ է արվում հեռակառավարման միջոցով իրականացնել:

Օգոստոսի 2-ին նախ հաղորդվեց, որ պայթյուն է տեղի ունեցել Երեւան-Սեւան միջպետական ճանապարհին, հետո արդեն պարզվեց, որ այն եղել է կազմակերպված՝ իրականացվել է հեռակառավարվող սարքի միջոցով, որի միջոցով փորձել են սպանել ԱԺ նախկին պատգամավոր, գործարար Մելիք Մանուկյանին։ Սա  աննախադեպ, վտանգավորության բարձր աստիճանի երևույթ է, քանի որ միաժամանակ, դեպքի վայրի արժեք ստացած միջպետական ճանապարհը ոչ միայն ռազմավարական նշանակության է, այլև երթևեկն է այստեղ  շատ մեծ և ուղղակի բարեբախտություն է, որ տուժողներ, զոհեր չեն եղել:

Արդեն իսկ քննությամբ պարզվել է, որ սպանության փորձ կատարողները երեքն են, որոնք ունեն հանցագործ անցյալ: Տուժող գործարարը հանցագործներին չի ճանաչում, նրանց հետ երբևէ անմիջական առնչություն չի ունեցել, ինչը փաստում է, որ անձնական անբարյացակամ հարաբերություններն ու վրեժխնդրությունը բացառվում են. պատվիրված սպանության փորձի հետ գործ ունենք:

 Տրամաբանությունը և իրավապրակտիկան վկայում են, որ այս ամենը նկատի ունենալով իրավապահ համակարգը հրատապության կարգով պիտի լծված լիներ այս, կանխամտածված, դիտավորյալ սպանության պատվիրատուներին բացահայտելու գործին, որի զոհը  կարող էին դառնալ բազմաթիվ մարդիկ, մինչդեռ մենք ականատեսն ու վկան ենք մի տարօրինակ փաստի՝  կատարված լրջագույն հանցագործությունը մոռացած,  իրավապահները  բոլորովին այլ առաջնահերթություն են իրենց համար գծել՝ ընկնելով հենց տուժողի հարազատների հետևից:

Այլ կերպ չի կարելի որակել  «իշխանության ներկայացուցչի նկատմամբ բռնություն գործադրելու» անվան տակ  տուժողի հարազատ եղբորը մեղադրանքի առաջադրումը, այն համատեքստում, թե վերջինս սպանության փորձից հետո դրդել է, որ եղբոր մեքենան դեպքի վայրից տեղափոխեն, ապա նաեւ  իշխանության ներկայացուցչի հանդեպ բռնություն է գործադրել՝ հրաժարվելով առանց ծանուցագրի ներկայանալ ոստիկանություն։ Սա  այն դեպքում, երբ փորձաքննությունն այլ բան է փաստում: Բռնության հետքեր են եղել գործարարի վրա, որոնք նրա վրա հայտնվել են ոստիկանության բաժին տեղափոխվելուց հետո։

Ի՞նչ է սա նշանակում, այսպիսով ի՞նչ է ցանկանում վարույթն իրականացնող մարմինը:

Դատարանը հաստատված է համարել, որ «Սիփան» ապրանքանիշի կոմպոտներն արտադրող ընկերության տնօրենին ոստիկանները ոստիկանության բաժին են տարել առանց որեւէ իրավական հիմքի՝   առանց ծանուցագրի, բերման ենթարկելու որոշման: Այսինքն, ու՞ր եք տանում մարդուն և ի՞նչ հիմքով, հարգելի իրավապահներ, դեռ մի բան էլ հայտարարում,  թե՝ իշխանության ներկայացուցչի հանդեպ բռնություն գործադրելու համար է վերջինս ձերբակալվել: 

Իսկ ի՞նչ է, մենք վերստին 37 թիվ ենք ապրում, երբ մարդուն ուղղակի տնից տանում էին անհայտ ուղղությամբ՝ առանց հայտնելու՝ ու՞ր և ինչու՞: 

Իրավիճակը  առավել լրջանում է, քանի որ մենք բախվում ենք իրավապահ մարմնի ներկայացուցչի կողմից ապօրինությունը օրինականացնելու փաստի հետ: Այլ կերպ դժվար է մեկնաբանել առանց ծանուցագրի մարդուն՝ անկախ նրա ով լինելուց, զբաղմունքի տեսակի ու սոցիալական կարգավիճակից, ոստիկանություն բաժին տանելու վերաբերյալ   քննիչի տված «օրինական պահանջ» գնահատականը, որն արդեն իսկ ըստ ընդհանուր իրավասության դատարանի՝ անօրինական որակվեց:

Նոր Հայաստանը ոչ  միայն նոր չէ, այլ՝ հետխորհրդային կամ անկախության վաղ շրջանի Հայաստանն է դարձել, երբ ՆԳ նախարարի հրամանով էին բանդաներ ձևավորվում՝ հաշվեհարդար տեսնելու համար ինչ-որ մեկին խանգարող անձի հանդեպ, երբ իրավապահ ոլորտի ներկայացուցիչն, ասենք անձնական բանտ էր ստեղծել և կամայական պատիժներ էր իրականացնում:

Հեղինակ` Արթուր Գահնապետյան