Փաստ ինֆո

Քաղաքային իշխանությունը բարձրահարկ շենքերի նախագծային առաջարկը մերժելիս պետք է պահպանեն իշխանության նկատմամբ վստահության սահմանադրական սկզբունքը և դրանից բխող օրինական ակնկալիքների ապահովման պահանջը: «Փաստինֆո»-ի թղթակցի հարցին ի պատասխան ասել է իրավաբանական գիտությունների դոկտոր Արթուր Ղամբարյանը` նշելով, որ գերմանական վարչական իրավունքից սկիզբ առնող այս դոկտրինը լայն ճանաչում է ստացել ՄԻԵԴ-ում, ՀՀ ՍԴ-ում:
 
Հիշեցնենք, որ օրերս Երևանի քաղաքապետին կից քաղաքաշինական խորհրդի հերթական նիստում քննարկվել են բազմաբնակարան մի շարք շենքերի և բնակելի համալիրների էսքիզ-առաջարկները: Մասնավորապես թեժ քննարկում է ծավալվել հատկապես Կորյունի փողոցի 23/2 հասցեում և հարակից հողամասերում բազմաֆունկցիոնալ բնակելի շենքի կառուցման նախագծի շուրջ: Նախագծի հեղինակները նշել են, որ տարիներ շարունակ միջոցներ են ներդրել տեղի տարածքները գնելու ուղղությամբ, մինչդեռ Երևանի քաղաքապետ  Հայկ Մարությանը հայտարարել է, թե նախկին պայմանավորվածությունները հիմք չեն:  

«Ես հասկանում եմ, որ տարիներ շարունակ տարածքներ եք գնել, որտեղ հետագայում պատրաստվում էիք շենք կառուցել: Ցավում եմ, բայց դա մեր որոշումների համար հիմք չէ: Եթե չկա քաղաքապետարանի հետ պայմանագիր կամ փաստաթղթային որևէ այլ պայմանավորվածություն, ուրեմն մենք իրավահաջորդ չենք այն բանավոր պայմանավորվածությունների, որոնք եղել են նախկին իշխանությունների հետ, և չունենք որևէ պարտավորություն», - ասել է քաղաքապետը:
 
Ա.Ղամբարյանը կարծում է, որ վստահության պաշտպանությունը իրավական անվտանգության և կայունության անկյունաքարային տարրերից է: «Քաղաքացիները պետք է կարողանան ապավինել առկա իրավական կարգավիճակին և վստահ լինեն, որ այդ կարգավիճակը որոշակի ժամանակ կմնա անփոփոխ, իսկ նրա իրավաչափ գործողություններն ապագայում չեն առաջացնի բացասական հետևանքներ: Դա նրանց հնարավորություն է տալիս իր անձնական, մասնագիտական և ներդրումային գործունեության վերաբերյալ կայացնելու հիմնավորված որոշումներ», - ասաց իրավաբանը` վկայակոչելով գերմանացի գիտնական Քեսսլերին:

Մեր զրուցակցի  կարծիքով` իրավական համակարգի անխախտությունը կասկածի տակ կդրվի, եթե հասարակությունը ստիպված լինի ամեն անգամ մտածել, որ քաղաքական իշխանության փոփոխության հետևանքով, առանց որևէ ողջամիտ բացատրության, էապես վերանայվելու են նաև նախկինում կայացված՝ օրենքին համապատասխանող պետական քաղաքականությունը կամ որոշումները, որի հետևանքով նոր իշխանությունները նրանց զրկելու են նախկինում սկսված օրինական գործունեությունն ավարտին հասցնելու հնարավորությունից: «Քաղաքացու սոցիալական ակտիվությունը, այդ թվում նաեւ` ներդրումային,կոչնչացվի, եթե նա կորցնի պետական քաղաքականության և որոշումների կայունության նկատմամբ վստահությունը», - ընդգծեց իրավաբանական գիտությունների դոկտոր Ա.Ղամբարյանը:

Նրա խոսքերով` ինստիտուցիոնալ պետական մտածողության կրողի համար պարզ է, որ նա պետք է պաշտպանի ՊԵՏՈՒԹՅԱՆ նկատմամբ վստահությունը. Չէ՞ որ պետությունը մնայուն է, իսկ քաղաքական ուժերը՝ փոփոխական: «Իրավական պետության սկզբունքին համապատասխան պետություն կազմակերպելու փաստը իշխող անձանց (պետությանը բառի նեղ իմաստով) պարտավորեցնում է ոչ թե պարզապես իրականացնել իրավունքի կարգադրագրերը, այլ դա անել այնպես, որպեսզի իրավունք առաջացրած ընդհանուր սպասումները չխախտվեն, և նրա նկատմամբ առկա վստահությունը չքայքայվի», - ասաց նա` ավելացնելով. «Ցավոք՝ պետության նկատմամբ վստահության պաշտպանության սահմանադրական սկզբունքի գոյությունը նույնիսկ հայ իրավական դոկտրինում գիտակցված չէ կամ էլ այն պատշաճ արժևորված չէ, էլ ուր մնաց՝ այն պահպանելու մասին մտահոգված լինեն հանրային իրավակիրառողները»:

Ա.Ղամբարյանի դիտարկմամբ` հրատապ է գաղափարական հարթությունում գիտակցել, որ պետությունը համընդհանուր վստահության կենդանի համակարգ է: «Ինչպես նկատել է ռուս իրավաբան Իլինը` հասարակական և քաղաքական նվազագույն փոխադարձ վստահությունից դուրս պետությունը չի կարող գոյություն ունենալ: Առկա է վստահության բացակայության առավելագույն չափ, որից այնկողմ պետությունը սկսում է կենդանի-կենդանի քայքայվել», - ասաց նա:

Աղբյուր` Փաստինֆո