Փաստ ինֆո

Այսօր տեղեկատվություն եղավ, որ ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի եղբայր Ալեքսանդր Սարգսյանը պետությանն անհատույց փոխանցել է 18.5 մլն գումար: Ի՞նչ գումար է սա, եթե պետությանը պատճառված վնասի հատուցում չէ: Եթե հատուցում է, ապա ինչու՞ հստակ  չի ասվում, թե որ գործի շրջանակներում եւ ինչ բնույթի չարաշահումների մասին է:

Ինֆորմացիան տրամադրել էր կառավարությունը` ի պատասխան լրագրողական հարցման: «Ալեքսանդր Ազատի Սարգսյանի նկատմամբ հարուցված տարբեր քրեական գործերի և քննչական գործողություների ժամանակահատվածում վերջինս կամավոր անհատույց փոխանցել է պետությանը 18,5 մլն ոլարին համարժեք գումար», - ասել են վարչապետի աշխատակազմից:

Ալեքսանդր Սարգսյանը պետությանն է փոխանցել 18,5 մլն դոլար. ՍիվիլՆեթ

Քրեական գործով պատճառված վնասի հատուցումը որեւէ կերպ չի կարող լինել նվիրատվություն: Պետական մարմնից տրված պաշտոնական պատասխանից հետեւում է, որ պատճառված վնասի հատուցում չէ, այլ «կամավոր» կատարված վճարում: Թե այդ դեպքում ինչ անհրաժեշտություն կար հիշատակելու հարուցված քրեական գործերը` պարզ չէ:  Առավել եւս, երբ նրա երկու որդիների նկատմամբ իրականացվում է քրեական հետապնդում: Արդյոք ոսա չի՞ նշանակում, որ գործ ունենք պարտադրված «կամավորության» հետ, շանտաժի միջոցով պետական շորթման հետ:

Պետությունից թալանվածը պետք է  վերադարձվի: Այստեղ երկու կարծիք լինել չի կարող, բայց ինչ մեթոդներով: Որքանով են ընտրված մեթոդները ընդունելի, կիրառելի իրավական պետությունում, եթե, իհարկե, նման պետություն կառուցելու մտադրություն կա ընդհանրապես:

Հրապարակային շանտաժի տարրերի, ուղղորդումների  արդեն իսկ հանրությունն ականատես է եղել ամենաբարձր մակարդակով: Եվ բնավ զարմանալի չի լինի, որ եթե ոչ այսօր, ապա վաղը, ոչ հեռու ապագայում պետությանն այսպես կոչված անհատույց գումար նվիրողները հայտարարեն, թե իրենց հանդեպ ճնշում է գործադրվել:

Ինչ խոսք, ցանկացած մարդ ազատ է այլ անհատի,  կամ թեկուզ Հայաստանի Հանրապետությանը  որևէ բան նվիրաբերելու հարցում: Բայց եթե այդ նվիրաբերությունը որոշակիորեն կասկած է հարուցում, բնականաբար, հարցեր են առաջանում: Ասենք՝ ի՞նչ հիմքով է գործարքը տեղի ունեցել՝ կատարված հանցագործությունը  կոծկելո՞ւ, թե՞ մեղադրանքը հիմնավորել չկարողանալու:

Մեկ այլ հետաքրքի հարց՝ նախկինում այսպես էր՝ քանի դեռ ֆինանսական չարաշահումների գործերով պետությանը /էլ չենք խոսում մասնավորի մասին/,  հասցված վնասը չէր հատուցվում, համաներման մասին խոսք լինել չէր կարող: Այսօր ըստ էության, համաներում է կիրառվել որոշ  դեպքերում՝ առանց նշածս պարտադիր պայմանի կիրառման:

Բանն այն է, որ եթե նախկինում համաներման ժամանակ նշված է եղել, որ այն չի  կարող կիրառվել պետությանը կամ անձին հասցրած վնասը չփոխհատուցած անձանց դեպքում, ապա վերջին համաներման կապակցությամբ  նշված արգելքը հանված է և
համաներման արդյունքում ազատ են արձակվել նաև անձինք, որոնք պետության կամ քաղաքացու  վնասը չեն հատուցել: Նրանց նկատմամբ համաներում կիրառվել է, միևնույն ժամանակ, օրենքի 4-րդ հոդվածի 2-րդ կետի համաձայն` տուժողներին հնարավորություն է տրվել քաղաքացիական հայց ներկայացնել դատարան՝ մեղադրյալներից պահանջելով վնասի փոխհատուցումը:

Այս հարցն, ինչ խոսք, խնդրահարույց է: Ի վերջո, եթե անգամ պետությունը գնում է այդ քայլին՝ առանց վնասի հատուցման համաներում կիրառելով, ապա , հանուն ինչի, ինչու՞ պիտի այդ պայմանն ընդունի մասնավոր անձը, որն ըստ էության, տուժող է, իսկ այս պարագայում կրկնակի տուժող է կարծես թե դառնում, քանի որ համաներմամբ ազատվողն ազատվում է և՛ վնասի փոխհատուցումից, և՛ պատժի կրումից:
Ի՞նչ է ստացվում, մի դեպքում օրենքը գործում է, մեկ այլ պարագայում՝ ննջու՞մ:

Հեղինակ` Մարինե Մինասյան