Փաստ ինֆո

ՀՀ Սյունիքի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանը՝ դատավոր Ա.Սարդարյանի նախագահությամբ, Համլետ Ղազարյանին անպարտ է ճանաչել ու արդարացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 34-178-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1.1 կետով՝ պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով խարդախության փորձ, առաջադրված մեղադրանքում՝ արարքի մեջ հանցակազմի բացակայության հիմքով:

Համլետ Ղազարյանը ճանաչվել է անպարտ և արդարացվել նաև ՀՀ քրեական օրենսգրքի 178-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1.1 կետով՝ պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով խարդախություն, առաջադրված մեղադրանքում ` արարքի մեջ հանցակազմի բացակայության հիմքով:

Համլետ Ղազարյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը` չհեռանալու մասին ստորագրությունը, վերացվել է:

Դատարանը արդարացման դատավճիռ է կայացրել նաև ամբաստանյալ Սևակ Մուսայելյանի նկատմամբ: Նա ճանաչվել է անպարտ ու արդարացվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 376-րդ հոդվածի 1-ին մասով՝ անփույթ վերաբերմունքը ծառայության նկատմամբ, առաջադրված մեղադրանքում` արարքի մեջ հանցակազմի բացակայության հիմքով: Սևակ Մուսայելյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը` չհեռանալու մասին ստորագրությունը, վերացվել է:

Տուժողի ներկայացուցիչ Վ.Պետրոսյանի քաղաքացիական հայցը Համլետ Ղազարյանից և Սևակ Մուսայելյանից որպես հանցագործությամբ պատճառված վնաս հօգուտ Հայաստանի Հանրապետության 616.380 ՀՀ դրամ բռնագանձելու վերաբերյալ, թողնվել է առանց քննության:

Դատարանը՝ ուսումնասիրելով դատաքննության ընթացքում հրապարակված ապացույցները և լսելով կողմերի ներկայացրած փաստարկները, եկել է այն եզրահանգման, որ սույն գործով ամբաստանյալ Համլետ Ղազարյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 34-178-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1.1 կետով և ՀՀ քրեական օրենսգրքի 178-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 1.1 կետով առաջադրված մեղադրանքն անհիմն է, քանի որ նրան մեղսագրվող գործողություններում բացակայում է խարդախության հանցակազմի թե՛սուբյեկտիվ, թե՛ օբյեկտիվ կողմերը:

Դատարանը գտել է, որ Համլետ Ղազարյանի մեղսագրվող արարքներում խարդախության հանցակազմի սուբյեկտիվ կողմը բացակայում է, քանի որ գործի քննության ընթացքում չապացուցվեց, որ Համլետ Ղազարյանը իր կողմից կազմված և ՊԲ N զորամասի ֆինանսական ծառայություն ներկայացրած դրամական բավարարման տեղեկագրում աշխատավարձից բացի 2014 թվականի հոկտեմբեր ամսում հաշվարկելով և փորձելով ստանալ, իսկ նույն թվականի նոյեմբեր ամսում հաշվարկելով և ստանալով՝ հատուկ տարածքում ծառայություն իրականացնելու համար 59.222 ՀՀ դրամի չափով հավելավճարներ, դա կատարել է ուրիշի գույքը հափշտակելու դիտավորությամբ: Այսինքն՝ մեղադրանքի կողմը չի ապացուցել, որ Համլետ Ղազարյանը իր սուբյեկտիվ ընկալմամբ մտածել է, որ իրեն Հավելավճարներ չեն հասնում, և իր աշխատավարձին Հավելավճարներ հաշվակցելով, ինքը ապօրինի տիրանում է ուրիշի, տվյալ դեպքում Հայաստանի Հանրապետության գույքին, հակառակը՝ սույն գործի քննության փուլում դատարանի մոտ համոզմունք է ձևավորվել, որ Համլետ Ղազարյանը իր աշխատավարձին Հավելավճարներ հաշվակցելիս համոզված է եղել, որ իրեն այդ Հավելավճարները հասնում են:

Դատարանը գտել է, որ Համլետ Ղազարյանի մեղսագրվող արարքներում խարդախության հանցակազմի օբյեկտիվ կողմը բացակայում է, քանի որ գործի քննության ընթացքում չի ապացուցվել, որ Համլետ Ղազարյանը իր աշխատավարձին Հավելավճարներ հաշվակցել է խաբեության եղանակով:

Ըստ դատարանի եզրահանգման, ապացույցների բավարար համակցությամբ Համլետ Ղազարյանին վերագրվող երկու արարքներում խարդախության հանցակազմի սուբյեկտիվ կողմը բացակայում է, քանի որ եթե Համլետ Ղազարյանը նույնիսկ իրավունք չի ունեցել իր աշխատավարձին հաշվակցելու Հավելավճարներ, ապա դա անելիս նա գործել է՝ գտնվելով բարեխիղճ մոլորության մեջ:

Ապացույցների բավարար համակցությամբ դատարանը եզրահանգել է նաև, որ Համլետ Ղազարյանին մեղսագրվող երկու արարքներում խարդախության հանցակազմի օբյեկտիվ կողմը՝ խաբեության եղանակով կատարելը, նույնպես բացակայում է, քանի որ Համլետ Ղազարյանը իր աշխատավարձին Հավելավճարներ է հաշվակցել բացահայտորեն, հրապարակային, այդ հարցի շուրջ քննարկումներ ծավալելով և բանավեճերի մեջ մտնելով զորամասի հրամանատարի, դիվիզիայի ֆինանսական բաժնի պետի, հաշվապահի, համալրման բաժանմունքի պետի և այլոց հետ, նրանց բացատրելով իր փաստարկների իսկությունը: Ինչ վերաբերվում է խարդախության հանցակազմի օբյեկտիվ կողմի դրսևորման մյուս տեսակին՝ վստահությունը չարաշահելու եղանակին, ապա այն նույնպես բացակայում է Համլետ Ղազարյանի արարքներում, բացի այդ նրան մեղադրանք է առաջադրված խաբեության եղանակով ուրիշի գույքին տիրանալու, տիրանալու փորձ կատարելու համար և գործը քննվում է առաջադրված մեղադրանքի սահմաններում:

Դատարանը գտել է նաև, որ դատավարության կողմերը վիճում են աշխատանքային հարաբերությունների շուրջ, այդ հարաբերությունների վերաբերյալ վեճը ենթակա է քննման քաղաքացիական գործեր քննող դատարանների կողմից՝ ՀՀ քաղաքացիական դատավարության, ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի և ոլորտը կարգավորող այլ իրավական ակտերի հիման վրա: Ավելին՝ քրեական գործեր քննող դատարանը իրավունք չունի վերոգրյալ քաղաքացիական վեճը լուծել, կամ հաստատված համարել այնպիսի հանգամանքներ, որոնք կկանխորոշեն հետագայում քաղաքացիական դատավարության շրջանակներում նույն վեճի հանգուցալուծումը, քանի որ այդ դեպքում դատարանը դուրս կգա օրենքով կարգավորված իր լիազորությունների շրջանակից և չի հանդիսանա «Օրենքի հիման վրա ստեղծված» դատարան, ինչը կհանդիսանա ոչ միայն ՀՀ Սահմանադրության և ներպետական մյուս իրավական ակտերի, այլև «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների մասին եվրոպական կոնվենցիայի» 6-րդ հոդվածի 1-ին մասի՝ արդար դատաքննության իրավունք, կոպիտ խախտում:

ՀՀ Սահմանադրության 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` «Յուրաքանչյուր ոք ունի անկախ և անաչառ դատարանի կողմից իր գործի արդարացի, հրապարակային և ողջամիտ ժամկետում քննության իրավունք»: Իսկ «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին եվրոպական կոնվենցիայի» 6-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` «Յուրաքանչյուր ոք, երբ որոշվում են նրա քաղաքացիական իրավունքներն ու պարտականությունները կամ նրան ներկայացված ցանկացած քրեական մեղադրանքի առնչությամբ, ունի օրենքի հիման վրա ստեղծված անկախ ու անաչառ դատարանի կողմից ողջամիտ ժամկետում արդարացի և հրապարակային դատաքննության իրավունք: (…)»:

Դատարանն եկել է այն եզրահանգման, որ գործով ամբաստանյալ Սևակ Մուսայելյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 376-րդ հոդվածի 1-ին մասով առաջադրված մեղադրանքը նույնպես անհիմն է:
Դատարանը վկայակոչում է ՀՀ Սահմանադրության 72-րդ հոդվածն, ըստ որի «Ոչ ոք չի կարող դատապարտվել այնպիսի գործողության կամ անգործության համար, որը կատարման պահին հանցագործություն չի հանդիսացել: (…)»:

Իսկ ՄԻԵԿ-ի 7-րդ հոդվածի համաձայն՝ Պատիժ՝ բացառապես օրենքի հիման վրա, «Ոչ ոք չպետք է մեղավոր ճանաչվի որևէ գործողության կամ անգործության համար, որը կատարման պահին գործող ներպետական կամ միջազգային իրավունքի համաձայն քրեական հանցագործություն չի համարվել(…)»:

Աղբյուր` Փաստինֆո