Փաստ ինֆո

25-ամյա Վաղինակ Դերձյանը մեղավոր է ճանաչվել Հայաստանի Հանրապետության քրեական օրենսգրքի 104-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 7-րդ կետով՝ մի խումբ անձանց կամ կազմակերպված խմբի կողմից կատարված սպանությունը, և դատապարտվել ազատազրկման 14 տարի ժամկետով:
Դատավճռով քաղաքացիական հայցը բավարարվել է և ամբաստանյալ Վաղինակ Դերձյանից հօգուտ տուժողի իրավահաջորդի պետք է բռնագանձվի 1.000.000 ՀՀ դրամ գումար` որպես տուժողի հուղարկավորության համար կատարված անհրաժեշտ ծախս:

Գործը քննած Երևանի Աջափնյակ և Դավթաշեն վարչական շրջանների դատարանը՝ դատավոր Տաթևիկ Գրիգորյանի նախագահությամբ, անդրադարձել է 2016թ. դեկտեմբերի 20-ին՝ դատաքննության վերջում, ամբաստանյալին առաջադրված մեղադրանքը փոփոխելու և նոր մեղադրանք առաջադրելու մասին մեղադրողի որոշումների իրավաչափությանը, քանի որ պաշտպանը դատարանին միջնորդել է ոչ իրավաչափ համարել մեղադրողի կողմից կայացված այդ որոշումները:

Պաշտպանի միջնորդությունը հիմնված է այն պատճառաբանության վրա, որ մեղադրական եզրակացությամբ և որպես մեղադրյալ ներգրավելու մասին որոշման համաձայն՝ Վաղինակ Դերձյանը մեղադրվել է իր ընկերներ Արթուր Մամյանի, Ալիկ Հովսեփյանի հետ, խմբի կազմում, դիտավորությամբ Ազատ Առաքելյանին կյանքից զրկելու մեջ, մինչդեռ քննիչի 2016թ. հունիսի 30-ի որոշմամբ Արթուր Մամյանի և Ալիկ Հովսեփյանի նկատմամբ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 104-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 7-րդ կետով իրականացված քրեական հետապնդումը դադարեցվել է՝ վերջիններիս արարքում հանցակազմի բացակայության հիմքով:

Առաջին ատյանի դատարանում դատական քննությունը սկսվել է 2016թ. հուլիսի 13-ին և դատաքննության վեց ամիսների ընթացքում մեղադրողը հնարավորություն է ունեցել առաջադրված մեղադրանքը փոփոխելու և նոր մեղադրանք առաջադրելու նախաձեռնությամբ հանդես գալու, սակայն նա այդ հնարավորությունից չի օգտվել: Ընդ որում՝ առաջադրված մեղադրանքը փոփոխելու և որպես մեղադրյալ ներգրավելու մասին որոշումները դատարանին ներկայացվել է քրեական գործում առկա ամբողջ ապացույցները հետազոտելուց հետո: Մինչդեռ, տվյալ դեպքում, ըստ պաշտպանի, ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 309.1 հոդվածի պահանջների պահպանմամբ դատական նիստը ենթակա էր հետաձգման, և նոր քննչական և դատավարական գործողություններ կատարելուց հետո միայն դատաքննությունը պետք է շարունակվեր, քանի որ դատական քննության ընթացքում ի հայտ չեն եկել այնպիսի հանգամանքներ, որոնք հայտնի չեն եղել մինչդատական վարույթում:

Ըստ պաշտպանի՝ մեղադրողի կողմից կայացված որոշումները հակասում են ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 202-րդ, 309-րդ, 3091-րդ հոդվածների պահանջներին, ինչպես նաև ՀՀ վճռաբեկ դատարանի և Եվրոպական դատարանի մի շարք նախադեպային որոշումներին, կոպիտ կերպով խախտում են իր պաշտպանյալի մրցակցային դատավարության պայմաններում ողջամիտ ժամկետներում գործի քննության և պաշտպանության իրավունքները:

2016 թվականի դեկտեմբերի 20-ին՝ քրեական գործի դատաքննության վերջում, քրեական գործում առկա ապացույցների հետազոտումից հետո մեղադրողը դատարանին ներկայացրել է որոշումներ, որոնցով ամբաստանյալ Վ.Դերձյանին առաջադրված մեղադրանքը փոփոխվել է, և նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 104-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 7-րդ կետով, ըստ որի նա քրոջ և տուժողի միջև առկա փոխհարաբերությունների շուրջ վերջինիցս պարզաբանումներ պահանջելու նպատակով` գործով չպարզված երկու անձանց հետ 2015 թվականի հունիսի 3-ին` ժամը 00:00-ի սահմաններում, ժամանել են Երևան քաղաքի 16-րդ թաղամասի 39-րդ և 40-րդ շենքերի հետնամասում գտնվող այգի, որտեղ նախնական պայմանավորվածության համաձայն հանդիպել են տուժողին և վերջինիս ապօրինաբար, կյանքից զրկելու դիտավորությամբ անհայտ անձանց հետ խմբի կազմում լրացնելով վերջիններիս գործողությունները, նվազագույնի հասցնելով տուժողի կողմից իր կյանքը պաշտպանելու հնարավորությունը` կյանքի հետ անհամատեղելի բազմաթիվ ծակած-կտրած բնույթի վնասվածքներ են հասցրել տուժողի դեմքին, գլխին, կրծքավանդակի զույգ կեսերի առաջային և հետին մակերեսներին, ձախից գոտկային շրջաններին և վերին վերջույթներին, որոնց համակցության հետևանքով առաջացած հեմոռագիկ-տրավմատիկ շոկից տուժողը մահացել է:

Հիշյալ որոշման համար, ըստ մեղադրողի, հիմք է հանդիսացել 2016թ. հունիսի 30-ին կայացված որոշումը Արթուր Մամյանի և Ալիկ Հովսեփյանի նկատմամբ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 104-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 7-րդ կետով իրականացվող քրեական հետապնդումը հանցակազմի բացակայությամբ դադարեցնելու մասին: Միաժամանակ մեղադրողը գտել է, որ պատշաճ քրեադատավարական ընթացակարգի շրջանակներում ձեռք բերված գործին վերաբերող փոխկապակցված հավաստի ապացույցների վերլուծությունից պարզ է դառնում, որ տուժողի սպանության օբյեկտիվ կողմի գործողությունն իրականացրել են մեկից ավելի անձինք, Վաղինակ Դերձյանը հանցավոր արարքը կատարել է խմբի կազմում և նրա արարքը համապատասխանում է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 104-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 7-րդ կետին:

Դատարանը գտել է, որ մեղադրողը դատարանում մեղադրանքը փոփոխելու իրավական հնարավորությունից օգտվել է ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 3091-րդ հոդվածի 3-րդ մասով նախատեսված իրավական մեխանիզմների գործադրմամբ, մեղադրողի գործողությունները իրավաչափ են, բխում են վերոգրյալ իրավակարգավորման պահանջներից, իսկ պաշտպանի միջնորդությունն անհիմն է և ենթակա է մերժման:

Դատարանն արձանագրել է նաև, որ մեղադրողի կողմից կայացված որոշումների իրավաչափության հարցին դատարանը դատական քննության ժամանակ չի անդրադարձել և պաշտպանի միջնորդության լուծումը ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 102-րդ հոդվածով սահմանված կարգով հետաձգվել է, քանի որ որպես քրեական գործը քննող անկախ և անկողմնակալ մարմին, դատական քննության ժամանակ դատարանը չի կարող հանդես գալ մեղադրանքի կամ պաշտպանության կողմում և պետք է արտահայտի միայն իրավունքի շահերը՝ ապահովելով մրցակցության սկզբունքի անխափան իրականացումը:

Վերլուծելով ամբաստանյալ Վաղինակ Դերձյանին առաջադրված մեղադրանքը և գործով ձեռք բերված ապացույցները` դատարանը գտել է, որ Վաղինակ Դերձյանի կողմից, նրա մեղավորությամբ, մի խումբ անձանց կողմից տուժող Ազատ Առաքելյանին դիտավորությամբ կյանքից զրկելն ապացուցված է, նրա արարքը ճիշտ է որակված և համապատասխանում է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 104-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 7-րդ կետով նախատեսված հանցագործության հատկանիշներին:

Դատարանը միաժամանակ գտել է, որ ամբաստանյալ Վաղինակ Դերձյանի ցուցմունքները` սպանությունը միայնակ կատարելու և այն կատարելիս՝ հոգեկան խիստ հուզմունքի վիճակում գտնվելու մասին, իրականությանը չեն համապատասխանում, արժանահավատ չեն, մի խումբ անձանց կողմից սպանության համար նախատեսված առավել խիստ պատժից խուսափելու նպատակ են հետապնդում և հերքվում են քննությամբ ձեռք բերված ապացույցներով:

Աղբյուր` Փաստինֆո